Αποδοκιμάστηκε ο Τόμσεν

Αποδοκιμάστηκε ο Τόμσεν

 

Αποδοκιμάστηκε ο Πάουλ Τόμσεν της τρόικας χθες, κατά τη διάρκεια συζήτησης στο London School of Economics. Μάλιστα ένας Έλληνας φοιτητής του φώναξε: "Είστε στην Ελλάδα δύο χρόνια και μέσα στο διάστημα αυτό το ελληνικό χρέος από 110% του ΑΕΠ εκτοξεύθηκε στο 160%". Την ίδια ώρα, έξω από το κτήριο πραγματοποιείτο εκδήλωση διαμαρτυρίας απ' όπου και η φωτογραφία. Τα πλακάτ γράφουν: "Σταματήστε τη λεηλασία της Ελλάδας".

Collegium και Universitas

Ο περιβόητος νόμος 4009/2011 για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας είναι άκρως επικίνδυνος, διότι πριν απ' όλα τείνει να διαλύσει τη θεσμική υπόσταση του πανεπιστημιακού collegium. Δηλαδή την πρωταρχική αρχή ακαδημαϊκότητας στο Πανεπιστήμιο τύπου Χούμπολτ, ότι οι πανεπιστημιακές υποθέσεις δέον να αποφασίζονται από συν-αδέλφους, ελεύθερους και ισότιμους μεταξύ τους. Μέσα σε μία ακαδημαϊκή «κοινότητα», ως πανεπιστημονική διασταύρωση οπτικών γωνιών, ώστε να μπορέσει να ευδοκιμήσει πνεύμα διεπιστημονικό, σφαιρικό, πολύπλευρο, κριτικό. Μακριά από το μακρύ χέρι της πολιτικής εξουσίας, αλλά και από τις κερδαλέες σειρήνες της άλλης μεγάλης πλανεύτρας, της καλούμενης «αγοράς».

Υπό το κράτος του νέου νόμου, ωστόσο, καθένας πανεπιστημιακός δάσκαλος θα απομένει εφεξής μόνος, έρημος κι ανυπεράσπιστος. Ως ανέστια ύπαρξη, μέσα σε χώρους άδειους από συνεργασία, όπου κυκλοφορούν βλέμματα αδειανά, δηλαδή αδιάφορα για τον διπλανό. Φοβούμαστε ότι εδώ θίγεται στη ρίζα της η ίδια η κληροδοτημένη από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό έννοια του «προσώπου», ως όντος ικανού να στρέφει τη ματιά και το ενδιαφέρον στους άλλους, με την ελπίδα μιας αυθεντικής συναναστροφής μαζί τους.

Με το να αποξενώνεται κανείς από τους άλλους μέσα στον ίδιο ακαδημαϊκό χώρο, θα αποξενώνεται εν τέλει κι από τον εαυτό του, ως επιστήμονας και άνθρωπος. Χωρίς τους χυμούς της ουσιαστικής, παλλόμενης επιστημονικής και ακαδημαϊκής επικοινωνίας, θα αποξεραίνεται κι η δική του επιστημοσύνη, θα στεγνώνει και η δική του ανθρωπιά. Στερημένος από τον ενιαίο φορέα διδασκόντων, που αποτελούσε κατά βάση ο Τομέας, θα στέκει απομονωμένος σε σχέση με τους κατ' όνομα συναδέλφους και ομοτέχνους του.

Μόνος θα στέκει κι απέναντι στον εν δυνάμει εργοδότη του (Συμβούλιο του Ιδρύματος και Κοσμήτορα). Και ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο ξέρουμε από πριν ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Ως προς αυτό το τελευταίο, νωρίς μας έχει προϊδεάσει, άλλωστε, ο αρκετά παρεξηγημένος Adam Smith. Αναλώσιμος εργαζόμενος θα είναι ο καθηγητής, όπως και κάθε άλλος πλέον σε αυτό το ανθρωποβόρο σύστημα, που λέγεται νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, υπό την ηγεμονία της διεθνούς των κατόχων χρήματος.

Ποια παράδοση, ποια αριστεία, ποια ακαδημαϊκή μονάδα θα μπορούν να συμπήξουν άτομα με φρόνημα «ο καθένας για τον εαυτό του, για τη δική του επιβίωση», σε πλήρη ανταγωνισμό, άρα με καχυποψία κι απουσία επικοινωνίας με τους άλλους επιστήμονες; Ούτε καν υποτυπώδες ανθρώπινο κλίμα, πολύ λιγότερο ακαδημαϊκό κιόλας, δεν μπορεί να εμπεδωθεί σε παρόμοια καταθλιπτική κατεύθυνση.

Γίνεται φανερό ότι εδώ δεν πρόκειται απλώς για ένα «άλλο» σύστημα διοίκησης, σε σχέση με αυτό που γνωρίσαμε και σε γενικές γραμμές εκτιμήσαμε. Πρόκειται για διάβρωση του επίστασθαι και του φιλοσοφείν, για ισχυρό πλήγμα στους ίδιους τους όρους άσκησης των επιστημών. Ακριβώς το αντίθετο από ό,τι θα μπορούσε να αποκληθεί γενικεύσιμο συμφέρον της κοινωνίας, κάποια ιδέα κοινού καλού, τέλος πάντων.

Και όμως, ένα μικρό και προνομιούχο τμήμα της κοινωνίας σ' αυτό ακριβώς προσβλέπει και μάλιστα ως στρατηγική επιλογή. Δηλαδή σε μία ανώτατη παιδεία της ετοιμοπαράδοτης και mainstream γνώσης, σε δραστικό συνδυασμό ημιμάθειας και συνειδητής αποσιώπησης της δυνατότητας ότι «τα πράγματα δύνανται άλλως έχειν». Κανείς μάλλον δεν θα το συμβουλεύει ανοιχτά, αλλά το γενικό νόημα θα είναι τούτο: «Μην ενσπείρετε ουτοπικές ιδέες στους εξουσιαζομένους κι απαλλαγείτε σεις οι ίδιοι οι διδάσκοντες από αυτές το συντομότερο δυνατόν. Ίσως από αυτό να εξαρτηθεί, εξάλλου, και η όποια περαιτέρω ακαδημαϊκή σταδιοδρομία σας».

Επείγει, λοιπόν, η συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της κοινωνίας. Διότι αυτές είναι οι βασικές αξίες που σε τελική ανάλυση τίθενται εν αμφιβόλω. Αυτές φλέγεται ο νεοφιλελεύθερος ζηλωτισμός να στιγματίσει ως ουτοπικές ιδέες, σαν να ήταν μιάσματα. Στα πανεπιστημιακά πράγματα το ισοδύναμο, λίγο-πολύ, αυτών των κεντρικών ιδεών είναι η πλήρης αυτοδιοίκηση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και η ακαδημαϊκή ελευθερία σε συνθήκες ουσιαστικής συνεργασίας, για το καλό της επιστήμης και της κοινωνίας. Νά γιατί εναντιωνόμαστε τόσο έντονα απέναντι στο συγκεκριμένο νομοθέτημα, διαβάζοντάς το πίσω από τις γραμμές του. Και σ’ αυτό συμφωνούμε πολλοί, περισσότεροι από όσο νομίζεται.

πηγη Αυγη

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ για τις φασιστικές επιθέσεις στις σχολές

Σήμερα το μεσημέρι ομάδα εθνικιστών μπήκε στο μαθηματικό με τσεκούρια και αφού κατέστρεψαν τους χώρους της ΑΡΕΝ και των ΕΑΑΚ, επιτέθηκαν σε δύο συναγωνιστές με αποτέλεσμα να νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση.  Η πραγματική βία, η πραγματική απειλή του ασύλου δεν είναι οι κοινωνικοί αγώνες, είναι ο παρακρατική δράση των φασιστών υπό την ανοχή της κυβέρνησης και της αστυνομίας! Την πολιτική ευθύνη για τέτοιου είδους φαινόμενα έχουν όσοι προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν, στοχοποιώντας πληττόμενες κοινωνικές ομάδες και ανατρέχοντας σε μετεμφυλιακό κλίμα με κρεσέντο εναντίον της Αριστεράς!

 Καμία ανοχή στην εθνικιστική δράση και στις επιθέσεις μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο.

 Έξω οι φασίστες από τις γειτονιές και τις σχολές.

Το φασισμό βαθιά κατάλαβε τον,

δε θα πεθάνει μόνος,

τσάκισέ τον!

Τρομοκρατία: (η)/(ουσιαστ.)/ μια καθημερινή μνημονιακή συνήθεια.

Πριν από λίγες ημέρες, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του ΝΟΠΕ έγιναν γι’ ακόμα μία φορά μάρτυρες του ίδιου ανθρωποκυνηγητού. Γι’ ακόμη μία φορά δυνάμεις των Μονάδων Αποκατάστασης της Τάξης και ασφαλιτών κυνήγησαν και συνέλαβαν μετανάστες μικροπωλητές των Προπυλαίων. Μάλιστα όταν οι μετανάστες κατέφυγαν στη νομική για να προστατευτούν, οι δυνάμεις της αστυνομίας συνέχισαν να παραμένουν απ’ έξω από την είσοδο της Μασσαλίας, παραβιάζοντας το άσυλο του ΕΚΠΑ. Αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Σε δεύτερη επάνοδο τους έξω από τον προαύλιο χώρο της σχολής, προσήχθησαν 2 φοιτήτριες της Νομικής απροκάλυπτα και αναίτια.

Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν δεν είναι πρωτόγνωρες. Η αστυνομία, προφασιζόμενη την προσπάθεια πάταξης του παραεμπορίου, κυνηγά μετανάστες στους δρόμους της πόλης, οργανώνει επιχειρήσεις σκούπα, προσπαθεί στην ουσία να «καθαρίσει» την πρωτεύουσα.  Τα παραπάνω φαινόμενα μας οδηγούν σε συμπεράσματα σχετικά με τη φύση και τους στρατηγικούς στόχους της κυβέρνησης εθνικής ενότητας ΠαΣοΚ- ΝΔ.

Για να οργανωθεί καλύτερα η νεοφιλελεύθερη επίθεση, για να μεθοδευτεί καλύτερα η κυριαρχία της λιτότητας, της πειθαρχίας (πόσο μάλιστα όταν επίκεινται εκλογές), η κυβέρνηση της εθνικής σωτηρίας δημιουργεί νέες ταυτότητες στην ελληνική κοινωνία, επιστρατεύοντας το ρατσισμό. Έχει ήδη φτιάξει την μορφή του μετανάστη- απειλή για την εθνική οικονομία. Έχει καθορίσει την απειλή του παραεμπορίου ως τη μέγιστη αιτία φθοράς των ελληνικών εισοδημάτων. Πάνω στα σώματα των ανθρώπων που έχουν εγκαταλείψει τις πατρίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον, οι (συν) κυβερνώντες έχουν βρει το σημαντικό στήριγμα της ιδεολογικής τους κυριαρχίας.

Όμως οι μετανάστες δεν είναι απειλή. Το αντίθετο, είναι το πιο σκληρά εκμεταλλεύσιμο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που εργάζονται με τις μικρότερες αποδοχές, δίχως ασφάλιση, έχοντας ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν την ξενοφοβία που οι κυρίαρχοι συστηματικά καλλιεργούν. Η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη στην περίπτωση των μεταναστριών, όπου η εκμετάλλευση συμπυκνώνεται και ενισχύεται με τις σεξιστικές πρακτικές.  Οι μετανάστριες γίνονται ο εύκολος στόχος των κυκλωμάτων πορνείας, την ίδια στιγμή που η “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη κλείνει επιδεικτικά τα μάτια. (χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του βιασμού στην Αμάρυνθο).

Την επικράτηση αύτου του κυρίαρχου ιδεολογήματος μπορούμε να την παρατηρήσουμε στην ολοένα και μεγαλύτερη δημοσκοπική αύξηση της φασίζουσας δεξίας, με πρωτοστάτη Χρυσή Αυγή. Η ενίσχυση αυτή του ιδεολογικού στίγματος της ακροδεξιάς, γίνεται ακριβώς τη στιγμή μου με τη συγκρότηση της κυβέρνησης της εθνικής ενότητας, διαμορφώνεται μία νέα εθνική αφήγηση. Είναι αυτή η αφήγηση που προσπαθεί να αποδώσει την αιτία της οικονομικής κρίσης τόσο στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, όσο και στην Ευρώπη στη μετανάστευση. Είναι αυτή η αφήγηση με την οποία το ελληνικό και το ξένο κεφάλαιο απεκδύεται των ευθυνών του, ενώ ταυτόχρονα αποκρύπτεται η κρισιακή “φύση” του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είναι τέλος η αφήγηση αυτή που συγκροτεί δύο μέτωπα, τους Έλληνες και τους ξένους, συσκοτίζοντας κάθε ταξική ανάλυση.

Όμως ο τρόπος με τον οποίοι αναπτύσσεται η δραστηριότητα της αστυνομίας έχει και άλλη μία συμβολική συνέπεια. Η κλούβα της Ιπποκράτους και η κλούβα στην Ακαδημίας δημιουργούν μία «υγειονομική ζώνη» γύρω από το κέντρο και συγκεκριμένα γύρω από το άσυλο της νομικής. Οι μηχανισμοί καταστολής αναδιαμορφώνουν το δημόσιο χώρο και μας δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πώς λειτουργεί η αρχιτεκτονική της επιτήρησης που έχει ένα ξεκάθαρο στόχο: Να αφαιρέσει από το άσυλο της νομικής τα στοιχεία εκείνα που τον κάνουν έναν επικίνδυνο για τους κυρίαρχους κοινωνικό χώρο. Είναι μία ζώνη που προσπαθεί να καταστείλει και να ελέγξει την αλληλεγγύη που δείχνουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες της νομικής προς τους μικροπωλητές. Είναι μία ζώνη που προσπαθεί να πειθαρχήσει ένα φοιτητικό σύλλογο που παίζει κομβικό ρόλο στο φοιτητικό κίνημα. Είναι μία ζώνη φτιαγμένη ακριβώς για να μετατρέψει το άσυλο των κοινωνικών αγώνων σε άσυλο της εθνικής ενότητας. Γι’ αυτό και δεν είναι σύμπτωση που το θύματα των αστυνομικών επιθέσεων είναι μετανάστες, τον κοινωνικό αγώνα των οποίων είχε στηρίξει μόλις ένα χρόνο πριν ο φοιτητικό σύλλογος της νομικής.

Η χθεσινή επίθεση της αστυνομίας έχει όμως άλλη μία πτυχή: την καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Παρά τη διαρκή συκοφάντησή του από τα Μ.Μ.Ε., την προσπάθεια για κατάργησή του από το νόμο Διαμαντοπούλου, το άσυλο υπάρχει ακόμα στις συνειδήσεις των φοιτητών ως άσυλο κοινωνικών αγώνων. Ως εκείνο ακριβώς το στοιχείο που διαφοροποιεί τον κοινωνικό χώρο του πανεπιστημίου και επιτρέπει στους φοιτητές και τις φοιτήτριες της ακαδημαϊκής κοινότητας να στηρίζουν εκείνους τους αγώνες που συμπλέουν με τα συμφέροντά τους. Η προσαγωγή, λοιπόν, των συμφοιτητριών μας είναι μια ξεκάθαρη προσπάθεια τρομοκράτησης του φοιτητικού σώματος αλλά και συνόλικα κάθε κοινωνίκης αντίστασης ωστέ να μην βρίσκεται σε κινηματίκη τροχία και ενάντια στα κυβερνητικά τους σχέδια.

Όσο, λοιπόν, και να προσπαθούν να μας πείσουν ότι το άσυλο ανήκει στον εθνικό κορμό, ότι πρέπει να καταργηθεί άμεσα ή ότι προασπίζει σε φαντασιακό επίπεδο μόνο την ‘διακίνηση ιδέων’ (πώς άραγε ανάμεσα στα ΜΑΤ), δε χρειάζεται παρά να κοιτάξουμε μόλις ένα χρόνο πριν, στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών, για να αντιληφθούμε το προφανές: Τα συμφέροντα των εργαζομένων ,των ανέργων, των φοιτητών, των μεταναστών, των γυναικών και σήμερα ταυτίζονται. Και συναντίονται στην ανατροπή της κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

 Για να γίνουν όμως οι επιδιώξεις αυτές πραγματικότητα δεν αρκούν διοικητικά συμβούλια. Απαιτείται να γίνει η άνοδος της ακροδεξιάς, οι επιθέσεις της αστυνομίας, η κυβέρνηση της εθνικής ενότητας, η συμφωνία του  P.S.I, μαζί με τα καθημερινά προβλήματα του φοιτητικού συλλόγου (ανεπάρκεια αιθουσών, έλλειψη συγγραμμάτων, νόμος Διαμαντοπούλου) κτήμα των φοιτητών/τριων. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μία γενική συνέλευση. Μόνο μέσα από μία οργανωμένη αμεσοδημοκρατική διαδικασία, μέσα από την οποία ο φοιτητικός σύλλογος της νομικής θα μπορέσει να πάρει απόφαση για όλα όσα συμβαίνουν και επηρεάζουν και τον κοινωνικό του χώρο.