Μέχρι πριν μερικά -καθόλου πολλά- χρόνια το να παίρνεις δυο ή και περισσότερα συγγράμματα για κάθε μάθημα που έχεις επιλέξει θεωρούταν κάτι το αυτονόητο καθώς την ιδέα του πανεπιστημίου περιέβαλε η αντίληψη του καθολικού, δηλαδή της ακαδημαϊκής γνώση η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από μεμονωμένες αναγνώσεις, αλλά και του κοινωνικού, δηλαδή της υποχρέωσης του κράτους να παρέχει τα στοιχειώδη. Αυτονόητα ήταν όμως κι άλλα ωραία πράγματα όπως ο κατώτατος βασικός μισθός, η ασφάλιση, οι φτηνές μαζικές συγκοινωνίες, κλπ. Μας πληροφόρησαν πως η χώρα χρωστά και βασίζεται σε όλους εμάς για να την ξελασπώσουμε αλλά, για έναν περίεργο λόγο, αποφάσισαν να περικόψουν μόνο σε κάποιους από εμάς. Έτσι, για κάθε τράπεζα που γλιτώνει την χρεοκοπία ένα σχολείο πρέπει να καταργείται και για να διατηρούμε τα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα αφαιρούμε μονάδες του Προϋπολογισμού από τη χρηματοδότηση της παιδείας. Κάθε τι δημόσιο και δωρεάν (αλίμονο!) οφείλει τώρα να μετατραπεί σε μια μηχανή παραγωγής κέρδους που δεν θα υπακούει παρά στους νόμους της αγοράς.
Η σταδιακή ένταξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο πεδίο της αγοράς παρουσιάζεται ως αυτονόητη λύση στα προβλήματα και τις δυσλειτουργίες του δημοσίου πανεπιστημίου. Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστημίου εμφανίζεται σαν να έχει εγγεγραμμένη στο DNA του την παθογένεια και την αναποτελεσματικότητα, όχι επειδή κάποιος το οδήγησε μέχρι εδώ αλλά πολύ απλά γιατί είναι δημόσιο και εκτός των άλλων δωρεάν (!) Ας μην γελιόμαστε. Είναι προφανές πως το δημόσιο πανεπιστήμιο απαξιώνεται σκόπιμα εδώ και δεκαετίες, μέσω της υποχρηματοδότησης. Η Ελλάδα έχει τα πρωτεία, μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης, στη χαμηλότερη χρηματοδότηση για την παιδεία, ενώ πρόσφατα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έσπασε άλλο ένα ρεκόρ δίνοντας το χαμηλότερο (2,7%) ποσοστό από τη μεταπολίτευση.
Έτσι, δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει η εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας που καταργεί ουσιαστικά τα συγγράμματα αλλά ούτε και το νέο νομοσχέδιο που εισάγει δίδακτρα – εκτός των άλλων – από την πίσω πόρτα. Το να φέρεις τους φοιτητές στη θέση του να αγοράζουν τα συγγράμματα που χρειάζονται, σημαίνει αυτόματα ότι παίρνεις σαφή θέση υπέρ του αποκλεισμού μιας μερίδας εξ αυτών από την εκπαίδευση. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, με τις όποιες παθογένειες του, ήταν μέχρι σήμερα ανοιχτό προς το μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας. Πλέον, μέσα από τις διαρθρωτικές αλλαγές τις οποίες προωθεί το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, δηλαδή την εξώθηση των πανεπιστημίων στην επιβολή διδάκτρων, την κατηγοριοποίηση των σχολών σε κέντρα κατάρτισης για τους πολλούς και αριστείας για τους πεφωτισμένους και την πλήρη εντατικοποίηση μέσω της καθολικής επιβολής μαθημάτων αλυσίδας και των διαγραφών φοιτητών, κλείνει απροκάλυπτα τις πόρτες σε ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού.
Μεγαλύτερη σημασία έχει όμως να συνειδητοποιούμε ότι τόσο οι περικοπές των συγγραμμάτων όσο και το νέο νομοσχέδιο δεν είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να μας βρίσκει αμέτοχους. Τόσες φορές στο παρελθόν έχει αποδειχθεί ότι όλοι μαζί μπορούμε, μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες μας, να πετυχαίνουμε νίκες, να καθιστούμε νομοσχέδια ανενεργά και να αποτρέπουμε ρυθμίσεις που δυσχεραίνουν την φοιτητική μας καθημερινότητα και ακόμη περισσότερο το μέλλον μας. Έτσι, και σ’ αυτήν την περίπτωση, μπορούμε να αποτρέψουμε την εφαρμογή της εγκυκλίου αλλά και κάθε σκέψη για μια νέα εκπαιδευτική αντί-μεταρρύθμιση.
Ως Αριστερή Ενότητα προτείνουμε και διεκδικούμε:
· Άμεση και δωρεάν διανομή των όλων των απαραίτητων κάθε φορά συγγραμμάτων, όσα βιβλία και αν περιλαμβάνουν.
· Κατάργηση του ορίου διανεμόμενων συγγραμμάτων και εφαρμογή κατ' ουσία πολλαπλής επιλογής.
· Λειτουργία τυπογραφείου και αυτόνομων εκδόσεων του Ε.Κ.Π.Α. με στόχο την καθολική δωρεάν παροχή των απαραίτητων συγγραμμάτων
