Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Ανακοινώθηκε η ημερομηνία για τις εκλογές των συμβουλίων διοίκησης

Προβολή Σημαντικού Γεγονότος

05.10.2012

Προκήρυξη Εκλογών για την ανάδειξη των Εσωτερικών Μελών του Συμβουλίου Διοίκησης του ΕΚΠΑ

Διεξαγωγή εκλογών 22 Οκτωβρίου 2012, από 09:00 έως 18:00 και κατάθεση υποψηφιοτήτων από 5 Οκτωβρίου 2012 έως 12 Οκτωβρίου 2012

Το Πρυτανικό Συμβούλιο, στην 4η συνεδρίασή του, της 4ης .10.2012, αφού έλαβε υπόψη του τη διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 8 του Ν. 4009/2011 (Α΄195), όπως αυτό αντικαταστάθηκε με το άρθρο 2 παρ. 2 του Ν. 4076/2012 (Α΄159), σε συνδυασμό με την Υπουργική Απόφαση Φ.122.1/764/112039/Β2, α π ο φ ά σ ι σ ε  να προκηρύξει  εκλογές  για την ανάδειξη των Εσωτερικών Μελών του Συμβουλίου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, που θα λάβουν χώρα την 22α Οκτωβρίου 2012, ημέρα Δευτέρα από 09:00 έως 18:00 και να ορίσει για την παραπάνω εκλογή: α) Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή και β) τα μέλη των επιμέρους εφορευτικών επιτροπών.
Επισημαίνεται ότι, τυχόν επαναληπτική  ψηφοφορία, θα πραγματοποιηθεί τη μεθεπόμενη ημέρα, Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012, με τις ίδιες επιμέρους εφορευτικές επιτροπές, στα ίδια εκλογικά τμήματα και κατά την ίδια ώρα. Αν και πάλι αποβεί άκαρπη, η διαδικασία εκλογής θα γίνει μέσω επιστολικής ψήφου, οι όροι και η διαδικασία της οποίας θα καθοριστούν με νεότερη απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου. 


Από το site του καποδιστριακού: 
http://www.uoa.gr/anakoinoseis-kai-ekdhloseis/anakoinoseis/shmantika-gegonota/proboli-shmantikoy-gegonotos/prokiry3h-eklogon-gia-thn-anadei3h-twn-eswterikon-melon-toy-symboylioy-dioikhshs-toy-ekpa.html

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Ο Έρικ Χόμπσμαουμ πέρασε στην ιστορία


O Έρικ Χόμπσμπαουμ πέρασε στην Ιστορία


Ένας από τους σπουδαιότερους ιστορικούς του 20ού αιώνα, ένας «αμετανόητος» μαρξιστής, ο Έρικ Χόμπσμπαουμ πέθανε σήμερα το πρωί σε νοσοκομείο του Λονδίνου. Ακολουθούν μερικά στοιχεία από τη ζωή του μεγάλου διανοητή και μια συνέντευξή του που είχε φιλοξενηθεί στην «Εποχή» λίγους μήνες πριν, τον Μάιο του 2012

Ο  Έρικ Χόμπσμπαουμ πέθανε το πρωί της Δευτέρα στο νοσοκομείο Royal Free του Λονδίνου από πνευμονία, όπως επιβεβαίωσε η κόρη του Τζούλια.  Ήταν παγκόσμια γνωστός  ανάμεσα στα άλλα και για τα βιβλία του «η Ιστορία του 20ού αιώνα, ο αιώνας των αντιθέσεων».

Σε ανακοίνωσή της η οικογένεια του αναφέρει: «θα λείψει πολύ όχι μόνο στην επί 50ετία σύζυγό του, Μαρλέν, τα τρία παιδιά, τα εφτά εγγόνια και το ένα δισέγγονό του, αλλά και από χιλιάδες αναγνωστών και φοιτητών ανά τον κόσμο».
Ο Ερικ Χόμπσμπαουμ γεννήθηκε από Εβραίους γονείς το 1917, τη χρονιά της Ρωσικής Επανάστασης, στην Αίγυπτο, και το έργο του διαπνεόταν από την προσήλωσή του στον ριζοσπαστικό σοσιαλισμό. Οταν ήταν δυο χρονών, οι γονείς του μετακόμισαν αρχικά στη Βιέννη και κατόπιν στο Βερολίνο.

Εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα στα 14 του, ενώ προηγουμένως είχε χάσει τουςγονείς του και έμενε πλέον σε θείο του.

Στην ηλικία των 80 είχε πει: «Οποιος είδε με τα ίδια του τα μάτια την άνοδο του Χίτλερ, έχει επηρεαστεί βαθιά από αυτό το γεγονός. Το παιδί που ήμουν εκείνη την εποχή, ζει ακόμη κάπου μέσα μου». Ο ίδιος έφυγε το 1933 από τη Γερμανία βλέποντας την άνοδο των ναζί. Αφού τελείωσε το διδακτορικό του στο Κέμπριτζ, έγραψε το πρώτο από τα περισσότερα από 30 βιβλία του, το 1948. Τελευταίο του έργο είναι το «Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο«, που εκδόθηκε το 2011.


Παρά την κριτική που είχε ασκήσει στον «υπαρκτό», ο ίδιος έλεγε πως δεν έχει απαρνηθεί τις μαρξιστικές ιδέες.  Οπως είπε τον περασμένο Απρίλιο, στον συνάδελφό του Simon Schama, ο ίδιος θα ήθελε να τον θυμούνται «σαν έναν άνθρωπο που όχι μόνο κράτησε ψηλά τη σημαία,αλλά που έδειξε ότι κρατώντας την υψωμένη μπορείς πράγματι να καταφέρεις κάτι, κι ας είναι μόνο καλά και διαβαστερά βιβλία».  

Πηγή: BBC

Τα βιβλία του Έρικ Χόμπσμπαουμ που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.

Ακολουθεί μια συνέντευξή του στο περιοδικό Micromega που δημοσιεύτηκε στην Εποχή τον Μάιο του 2012:


ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΙΚ ΧΟΜΠΣΜΠΑΟΥΜ

Στα χρόνια του κρατικού καπιταλισμού
Η είδηση του θανάτου του καπιταλισμού είναι τουλάχιστον πρόωρη, το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που εδώ και μερικές εκατοντάδες χρόνια κυριαρχεί στον κόσμο, δεν είναι καν άρρωστο. Αρκεί να δούμε την Kίνα για να πεισθούμε και να αναγνώσουμε το μέλλον. Στην Ανατολή μάζες αγροτών μπαίνουν στο σύμπαν της μισθωτής εργασίας, αφήνουν τον κόσμο της υπαίθρου και γίνονται προλετάριοι. Γεννήθηκε ένα νέο φαινόμενο, που δεν υπήρξε πριν στην ιστορία: ο κρατικός καπιταλισμός, όπου σε μια γέρικη φωτισμένη, δημιουργική, αν και αρπακτική αστική  τάξη -όπως την περιέγραφε ο Μαρξ στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»- υπεισήλθαν δημόσιοι θεσμοί. Με λίγα λόγια, δεν πρόκειται για αποκάλυψη και καμία επανάσταση δεν βρίσκεται προ των θυρών. Απλά ο καπιταλισμός αλλάζει δέρμα. Αυτά λέει ο Έρικ Χομπσμπάουμ, ο οποίος, στα 95 του χρόνια δεν παύει να είναι δραστήριος και δεν παύει να είναι μαρξιστής.

Είναι δυνατόν να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς κρίσεις;
Όχι. Από τον καιρό του Μαρξ γνωρίζουμε ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί μέσα από κρίσεις και αναδιαρθρώσεις. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο σοβαρή είναι η σημερινή κρίση, γιατί είμαστε ακόμη μέσα σ’ αυτήν.

Η τρέχουσα κρίση είναι διαφορετική από τις προηγούμενες;
Ναι, γιατί συνδέεται με μια μετατόπιση του κέντρου βάρους του πλανήτη: από τις παλιές καπιταλιστικές χώρες προς τα αναδυόμενα έθνη. Από τον Ατλαντικό προς τον Ινδικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Αν τη δεκαετία του τριάντα ήταν σε κρίση όλος ο κόσμος, πλην της ΕΣΣΔ, σήμερα η κατάσταση είναι διαφορετική. Οι επιπτώσεις είναι διαφορετικές στην Ευρώπη σε σύγκριση με τις χώρες BRIC: Βραζιλία, Ρωσία, Κίνα, Ινδία. Άλλη διαφορά, σε σχέση με το παρελθόν: παρά τη σοβαρότητα της κρίσης, η παγκόσμια οικονομία εξακολουθεί να αναπτύσσεται. Όμως, μόνο στις περιοχές εκτός Δύσης.

Κινεζικός καπιταλισμός: ένα άλλο υπόδειγμα

Θα αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης, ακόμη και οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί;
Για την ώρα αλλάζουν οι οικονομικοί. Οι μεγάλες συσσωρεύσεις κεφαλαίων προς επένδυση είναι σήμερα αυτές που λαμβάνουν χώρα από το Κράτος και από τις δημόσιες επιχειρήσεις στην Κίνα. Έτσι, ενώ στις χώρες του παλιού καπιταλισμού η πρόκληση είναι η διατήρηση των υπαρχόντων προτύπων ευημερίας – εγώ όμως πιστεύω ότι αυτά τα έθνη βρίσκονται σε ταχεία παρακμή- για τις νέες χώρες, τις αναδυόμενες, το πρόβλημα είναι πώς να διατηρήσουν το ρυθμό ανάπτυξης, χωρίς να δημιουργήσουν γιγάντια κοινωνικά προβλήματα. Είναι ξεκάθαρο, για παράδειγμα, ότι η Κίνα προσηλώθηκε σε ένα είδος καπιταλισμού, στο οποίο η επιμονή δυτικού τύπου για κοινωνικό κράτος απουσιάζει εντελώς. Αντίθετα, έχει αντικατασταθεί από την ταχύτατη είσοδο αγροτικών μαζών στον κόσμο της μισθωτής εργασίας. Είναι ένα φαινόμενο που είχε θετικά αποτελέσματα. Παραμένει το ερώτημα εάν αυτός είναι ένας μηχανισμός που μπορεί να λειτουργήσει για πολύ.

Αυτό που λέτε μας οδηγεί στο ζήτημα του κρατικού καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός όπως τον γνωρίσαμε σήμαινε προσωπικό στοίχημα, δημιουργία, ατομικισμό, ικανότητα εφεύρεσης εκ μέρους των αστών. Μπορεί το κράτος να είναι εξίσου δημιουργικό;

Ο Economist πριν από λίγες εβδομάδες ασχολήθηκε με τον κρατικό καπιταλισμό. Η άποψή του είναι ότι θα μπορούσε να είναι άριστος για τη δημιουργία υποδομών και σε ό,τι αφορά ογκώδεις επενδύσεις, αλλά λιγότερο καλός στη σφαίρα της δημιουργικότητας. Υπάρχει όμως ένα άλλο ζήτημα: δεν είναι δεδομένο ότι ο καπιταλισμός μπορεί να λειτουργήσει χωρίς θεσμούς όπως το κοινωνικό κράτος. Και το κοινωνικό κράτος κατά κανόνα το διαχειρίζεται το κράτος. Νομίζω λοιπόν ότι ο κρατικός καπιταλισμός έχει σπουδαίο μέλλον.

Και η καινοτομία;
Η καινοτομία είναι προσανατολισμένη προς τον καταναλωτή. Μα ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα δεν πρέπει να έχει αναγκαστικά στο νου του τον καταναλωτή. Κι έπειτα το κράτος λειτουργεί καλά όταν πρόκειται για καινοτομίες στο στρατιωτικό πλαίσιο. Τέλος, ο κρατικός καπιταλισμός δεν είναι συνδεδεμένος με το καθήκον μιας ανάπτυξης χωρίς όρια, κι αυτό είναι ένα πλεονέκτημα. Εκτός αυτού, ο κρατικός καπιταλισμός σημαίνει το τέλος της φιλελεύθερης οικονομίας, όπως τη γνωρίσαμε τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Είναι όμως το αποτέλεσμα της ιστορικής ήττας του φαινομένου που εγώ ονομάζω «θεολογία της ελεύθερης αγοράς», της πραγματικά θρησκευτικής πίστης που λέει ότι η αγορά ρυθμίζεται μόνη της και δεν χρειάζεται καμία εξωτερική παρέμβαση».

Καπιταλισμός χωρίς ελευθερίες

Επί γενεές η λέξη καπιταλισμός συνδυαζόταν με την ελευθερία, τη δημοκρατία, με την ιδέα ότι οι άνθρωποι χαράζουν το πεπρωμένο τους.
Είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό; Κατά τη γνώμη μου δεν είναι καθόλου προφανής ο συσχετισμός των αξιών που εσείς αναφέρατε με συγκεκριμένες πολιτικές. Ο καπιταλισμός της αμιγούς αγοράς δεν είναι αναγκαστικά συνδεδεμένος με τη δημοκρατία. Η αγορά δεν λειτουργεί με τον τρόπο που έχουν ανάγει σε θεωρία οι φιλελεύθεροι από τον Χάγιεκ μέχρι τον Φρίντμαν. Κάναμε πάρα πολλές απλοποιήσεις.

Τι θέλετε να πείτε;
Έγραψα πριν από καιρό ότι ζήσαμε με την ιδέα δύο διαφορετικών δρόμων: ο καπιταλισμός από εδώ και ο σοσιαλισμός από έκει. Πρόκειται όμως για μια αλλόκοτη ιδέα. Ο Μαρξ δεν την είχε ποτέ. Εξηγούσε αντίθετα ότι αυτό το σύστημα, ο καπιταλισμός, μια μέρα θα ήταν ξεπερασμένος. Αν δούμε την πραγματικότητα, τις ΗΠΑ, την Ολλανδία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Ελβετία, την Ιαπωνία, μπορούμε να φθάσουμε στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται για ένα ενιαίο και συνεπές σύστημα. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές του καπιταλισμού.

Στο μεταξύ ο χρηματοοικονομικός τομέας υπερισχύει. Κάποιοι λένε ότι ο καπιταλισμός θα μπορούσε να κάνει χωρίς την αστική τάξη. Μαντεύουν σωστά;
Πρόβαλε δυναμικά μια παγκόσμια ελίτ που αποτελείται από άτομα τα οποία αποφασίζουν τα πάντα στο πεδίο της οικονομίας, γνωρίζονται μεταξύ τους και δουλεύουν μαζί. Μα η αστική τάξη δεν εξαφανίστηκε: υπάρχει στη Γερμανία, ίσως στην Ιταλία, λιγότερο στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία. Άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο έχει κανείς πρόσβαση σ’ αυτήν.

Δηλαδή;
Η πληροφόρηση είναι σήμερα ένας συντελεστής παραγωγής.

Δεν είναι νέο αυτό. Οι Ρότσιλντ έγιναν πλούσιοι επειδή έμαθαν πρώτοι για την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό, πράγμα που τους επέτρεψε να ξετινάξουν το Χρηματιστήριο...
Εννοώ κάτι διαφορετικό. Σήμερα βγάζεις λεφτά επειδή ελέγχεις την πληροφόρηση. Κι αυτό είναι ένα ισχυρό επιχείρημα στα χέρια των αντιδραστικών που λένε ότι πολεμάνε τις μορφωμένες ελίτ. Τα άτομα που διαβάζουν βιβλία και έχουν διάφορα επίπεδα πανεπιστημιακής μόρφωσης, είναι αυτά που βρίσκουν προσοδοφόρες θέσεις εργασίας. Οι μορφωμένοι είναι πλέον ταυτισμένοι με τους πλούσιους, με τους εκμεταλλευτές, κι αυτό είναι ένα πραγματικό πολιτικό πρόβλημα.

Ο καπιταλισμός του καζίνου

Σήμερα βγαίνουν λεφτά χωρίς να παράγονται υλικά αγαθά, με παράγωγα, με κερδοσκοπία στο Χρηματιστήριο.
Όμως, κάποιοι εξακολουθούν να βγάζουν λεφτά επίσης και κυρίως με την παραγωγή υλικών αγαθών. Άλλαξε μόνο ο τρόπος με τον οποίο παράγεται αυτό που ο Μαρξ ονομάζει υπεραξία.  Σήμερα δεν το παράγουν πια οι εργάτες, μα οι καταναλωτές. Όταν αγοράζετε ένα αεροπορικό εισιτήριο on line, με τη δωρεάν εργασία σας πληρώνετε για την αυτοματοποίηση της υπηρεσίας. Επομένως είστε εσείς που δημιουργείτε την υπεραξία που φέρνει το κέρδος των αφεντικών. Είναι μια χαρακτηριστική εξέλιξη της ψηφιοποιημένης κοινωνίας.

Ποιο είναι σήμερα το αφεντικό; Κάποτε υπήρχε η ταξική πάλη.
Το παλιό προλεταριάτο υπέστη μια διαδικασία outsourcing από τις παλαιές χώρες προς τις νέες. Εκεί θα έπρεπε να υπάρχει η ταξική πάλη. Όμως οι Κινέζοι δεν ξέρουν τι είναι αυτό. Ας μιλήσουμε σοβαρά: ίσως να την έχουν την ταξική πάλη, αλλά δεν τη βλέπουμε ακόμη. Προσθέτω ότι ο χρηματοοικονομικός τομέας είναι ένας αναγκαίος όρος προκειμένου να προχωρήσει ο καπιταλισμός, δεν είναι όμως απαραίτητος. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η κινητήρια δύναμη της Κίνας είναι μόνο η διάθεση για κέρδος.

Πρόκειται για μια εκπληκτική θεωρία, μπορείτε να την εξηγήσετε;
Ο μηχανισμός που βρίσκεται πίσω από την κινέζικη οικονομία είναι η επιθυμία αποκατάστασης της σημασίας μιας κουλτούρας και ενός πολιτισμού. Είναι το αντίθετο απ’ αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία. Η μεγαλύτερη γαλλική επιτυχία των τελευταίων δεκαετιών ήταν ο Αστερίξ. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο Αστερίξ είναι η επιστροφή στο απομονωμένο κελτικό χωριό που αντιστέκεται στη σύγκρουση με τον υπόλοιπο κόσμο, ένα χωριό που χάνει αλλά επιβιώνει. Οι Γάλλοι χάνουν, και το ξέρουν.

Η οικονομία των ανθρώπινων αναγκών

Στο μεταξύ, στη Δύση έχουμε τους κεντρικούς τραπεζίτες που μας λένε τι να κάνουμε. Μιλάνε για λογαριασμούς, για αριθμούς, όχι όμως για τις επιθυμίες και για το μέλλον των ανθρώπων. Μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι;
Μακροπρόθεσμα, όχι. Είμαι όμως πεπεισμένος ότι άλλο είναι το αληθινό πρόβλημα: η ασυμμετρία της παγκοσμιοποίησης. Κάποια πράγματα είναι παγκοσμιοποιημένα, κάποια άλλα δεν είναι παγκοσμιοποιημένα. Και ένα από τα πράγματα που δεν είναι παγκοσμιοποιημένα είναι η πολιτική. Οι θεσμοί που αποφασίζουν την πολιτική είναι τα κράτη με τη χωρική τους υπόσταση. Παραμένει επομένως ανοιχτό το ζήτημα της διαχείρισης των παγκόσμιων προβλημάτων, χωρίς ένα παγκόσμιο κράτος, χωρίς μια παγκόσμια ενότητα. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την οικονομία, αλλά και τη μεγαλύτερη υπαρκτή πρόκληση, την περιβαλλοντική. Μια από τις πλευρές της ζωής μας που ο Μαρξ δεν είδε είναι η εξάντληση των φυσικών πόρων. Και δεν εννοώ το χρυσάφι ή το πετρέλαιο. Ας πάρουμε το νερό. Αν οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν κατά κεφαλήν το μισό νερό από το νερό που χρησιμοποιούν κατά κεφαλήν οι αμερικάνοι, δεν θα υπήρχε αρκετό στον κόσμο. Πρόκειται για προκλήσεις όπου οι τοπικές λύσεις είναι ανώφελες, πέραν του συμβολικού επιπέδου».

Υπάρχει λύση;
Ναι, υπό τον όρο ότι θα κατανοήσουμε πως η οικονομία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αφορά τα ανθρώπινα όντα. Το βλέπουμε παρατηρώντας την παρούσα κρίση. Σύμφωνα με τις πεπαλαιωμένες ιδέες της αριστεράς η κρίση θα μπορούσε να παράγει επαναστάσεις. Που όμως δε φαίνονται (εκτός από κάποιες διαμαρτυρίες των αγανακτισμένων). Και όσο δεν γνωρίζουμε ποια είναι τα προβλήματα που αναδύονται, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιες θα είναι οι λύσεις.

Μπορείτε παρόλα αυτά να κάνετε κάποια πρόβλεψη;
Είναι ελάχιστα πιθανό η Κίνα να γίνει μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είναι ελάχιστα πιθανό να χάσουν οι στρατιωτικοί την εξουσία τους στα περισσότερα ισλαμικά κράτη.

Ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο

Εσείς υποστηρίξατε την αναγκαιότητα να φθάσουμε σε ένα είδος μικτής οικονομίας, μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού.
Δείτε την ιστορία. Η ΕΣΣΔ προσπάθησε να εξαλείψει τον ιδιωτικό τομέα και υπέστη μια συντριπτική ήττα. Από την άλλη πλευρά, η ακραία φιλελεύθερη απόπειρα απέτυχε επίσης οικτρά. Άρα το ζήτημα δεν είναι ποιο θα είναι το μείγμα του δημόσιου με το ιδιωτικό, αλλά ποιο θα είναι το αντικείμενο αυτού του μείγματος. Ή καλύτερα ποιος είναι ο σκοπός όλων αυτών των πραγμάτων. Και ο σκοπός δεν μπορεί να είναι η ανάπτυξη της οικονομίας και μόνο. Δεν είναι αλήθεια ότι η ευημερία συνδέεται με την αύξηση του συνολικού παγκόσμιου προϊόντος.

Ο σκοπός της οικονομίας είναι η ευτυχία;
Ασφαλώς.

Στο μεταξύ αυξάνονται οι ανισότητες.
Και πρόκειται να αυξηθούν κι άλλο στο εσωτερικό των μεμονωμένων Κρατών, σε κάποια λιγότερο και σε κάποια περισσότερο. Έχουμε ηθικό καθήκον να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία με μεγαλύτερη ισότητα. Μια χώρα στην οποία υπάρχει περισσότερη ισότητα, είναι πιθανά καλύτερη, όμως δεν είναι καθόλου σαφές ποιος είναι ο βαθμός ισότητας που μπορεί να αντέξει ένα κράτος.

Τι απομένει από τον Μαρξ; Σε όλη αυτή τη συζήτηση δεν μιλήσατε ποτέ ούτε για σοσιαλισμό, ούτε για κομμουνισμό...
Γεγονός είναι πως ούτε ο Μαρξ μίλησε πολύ για σοσιαλισμό ή για κομμουνισμό, μα ούτε και για καπιταλισμό. Έγραφε για την αστική κοινωνία. Παραμένει το όραμα, η ανάλυσή του για την κοινωνία. Παραμένει η κατανόηση του γεγονότος ότι ο καπιταλισμός δουλεύει δημιουργώντας κρίσεις. Και στο κάτω-κάτω, ο Μαρξ έκανε κάποιες σωστές μεσοπρόθεσμες προβλέψεις. Η κυριότερη: ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανωθούν ως ταξικό κόμμα.

Στη Δύση μιλάμε όλο και λιγότερο για πολιτική και όλο και περισσότερο για τεχνολογία. Γιατί;
Γιατί η αριστερά δεν έχει πια τίποτα να πει, δεν έχει ένα πρόγραμμα να προτείνει. Αυτό που απομένει, εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μεσαίας μορφωμένης τάξης, που σίγουρα δεν είναι κεντρικά για την κοινωνία.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΑΥΡΙΟ 26/9 ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΑΥΡΙΟ 26/9 ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ
Για να διεκδικήσουμε πίσω τις ζωές μας

Αντί καλωσορίσματος…

Είσαι πλέον φοιτητής ή φοιτήτρια του οικονομικού τμήματος του ΕΚΠΑ! Κατάφερες να μπεις στην σχολή αυτή, μετά από ένα σχολείο -εξεταστικό μαραθώνιο- και ιδιαίτερα μετά από μια 3η λυκείου, όπου προσπάθησαν να σε καλουπώσουν, όπως όλους μας, στην πιο απάνθρωπη ρουτίνα. Όμως και εδώ παρότι το πανεπιστήμιο δεν είναι σχολείο τα προβλήματα δεν λείπουν.

Η στιγμή που πέρασες στην σχολή είναι πολύ διαφορετική από κάποια χρόνια πριν. Σίγουρα, δεν ήταν ποτέ το πανεπιστήμιο που οραματιζόμαστε, άλλα τώρα στο πανεπιστήμιο του μνημονίου αποσαθρώνονται ακόμα και τα βασικότερα δικαιώματα των φοιτητών! Δεν γίνονται νέες προσλήψεις καθηγητών ενώ υπάρχουν αποχωρήσεις, από το δεύτερο εξάμηνο της χρονιάς θα πληρώνουμε για τα βιβλία μας, η δωρεάν σίτιση αποτελεί πλέον παρελθόν και η εισαγωγή διδάκτρων είναι προ των πυλών. Όλα αυτά αποτελούν μια σκληρή εφαρμογή του νέου νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που είναι ένα δόγμα σοκ για τα πανεπιστήμια και είναι ένα κομμάτι των όσων συμβαίνουν στην κοινωνία.

Ναι λοιπόν, το πανεπιστήμιο είναι κομμάτι της κοινωνίας, και εμείς οι φοιτητές αποτελούμε ένα από τα πιο ζωντανά κύτταρα της! Μίας κοινωνίας που βιώνει με απάνθρωπο τρόπο τις καταστροφικές επιπτώσεις των πολιτικών του μνημονίου. Οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια έχουν βαλθεί να μας  κάνουν μια γενιά χωρίς μέλλον.                                                      
Βρισκόμαστε μέσα σε μια παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία πλήττει πιο έντονα την Ευρώπη και η Ελλάδα βρίσκεται στην καρδιά αυτής! Από την υπαγωγή μας στο μηχανισμό στήριξης έχουμε βιώσει τα αποτελέσματα των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, του PSI, τη διάλυση του «κοινωνικού κράτους», την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Βιώνουμε καθημερινά την πορεία του λαού και της χώρας προς τη χρεοκοπία. Μια πορεία που στιγματίζεται από την αυταρχικοποίηση του κράτους και την ένταση της καταστολής.


Και εμείς τι κάνουμε;

 
Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση έχουμε καθήκον να αντισταθούμε. Μετά από μια σειρά  αγώνων όπου χιλιάδες ανθρώπων βρεθήκαμε στους δρόμους είμαστε έτοιμοι να το ξανακάνουμε.
Να παλέψουμε με όλα τα μέσα για την ίδια μας την ζωή , για την αξιοπρέπειά μας.  Για το ψωμί μας, την παιδεία μας , την ελευθερία μας. Έχουμε έναν πόλεμο να κερδίσουμε. Και θα το κάνουμε. Έλα μαζί μας.

Ποιοι είμαστε εμείς;

Η Αριστερή Ενωτική Πρωτοβουλία είναι ένα αυτόνομο σχήμα που δρα και παλεύει στον σύλλογο οικονομικού!
Προέρχεται από την ένωση δυο αριστερών σχημάτων με αρκετές διαφορές και διαφωνίες, αλλά στο ίδιο στρατόπεδο, στην ταξική πάλη, που βλέποντας το αίτημα του κόσμου για ενότητα της αριστεράς ανέλαβαν  τις ευθύνες τους.


Προχωρήσαμε στο σχηματισμό της Αριστερής Ενωτικής Πρωτοβουλίας (Α.Ε.Π.)

Μία πρωτοβουλία, η οποία μέσα από τον τρόπο λειτουργία της και τις πρακτικές της έχει ως στόχο τη βελτίωση της καθημερινότητας στη σχολή , την επίτευξη υλικών νικών για τους φοιτητές και την προώθηση των πάγιων αιτημάτων της αριστεράς: 

•    Υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: Παλεύουμε ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου, τα δίδακτρα, την κατάργηση του ασύλου, την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, την υποβάθμιση των πτυχίων και των εργασιακών μας δικαιωμάτων για μια τριτοβάθμια εκπαίδευση πραγματικά δημοκρατική, δημόσια και δωρεάν στην υπηρεσία της κοινωνίας.

•    Αντίσταση στις πολιτικές της λιτότητας και της εξαθλίωσης: Αγωνιζόμαστε στο πλάι των ανέργων, των εργαζομένων, των μεταναστών και κάθε πληττόμενης κοινωνικής ομάδας για μια έξοδο από την κρίση με βάση τις ανάγκες μας και όχι τα κέρδη τους, αντιλαμβανόμενοι ότι είμαστε οι αυριανοί εργαζόμενοι.

•    Δημοκρατική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος: Ενάντια, στις λογικές της ανάθεσης, την αποχή από τις διαδικασίες και την απαξίωση των φοιτητικών συλλόγων, επιδιώκουμε την αναδιοργάνωση των συλλόγων, της ΕΦΕΕ και την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος στη βάση της δημοκρατίας, της ισότιμης συμμετοχής των φοιτητών (ενταγμένων και ανένταχτων).

Είμαστε αριστεροί γιατί βάζουμε το εμείς πάνω από το εγώ και είμαστε με την ενότητα γιατί την θεωρούμε αναγκαία προϋπόθεση για την νίκη.

  Υπερασπιζόμαστε την εκπαίδευση ως δημόσιο κοινωνικό αγαθό.

Δεν υπερασπιζόμαστε το μίζερο παρόν και το αβέβαιο μέλλον. Ο εχθρός των κυβερνώντων δεν είναι η σημερινή πραγματικότητα. Είναι τα χθεσινά δικαιώματα και οι κατακτήσεις που μέσα από αγώνες κατοχύρωσαν ότι δεν είναι όλα τα πράγματα για μπίζνες και εκμετάλλευση.

Υπερασπιζόμαστε όχι αυτά που δημιούργησαν οι ίδιοι που κυβερνάνε σήμερα και που κυβερνούσαν 30 χρόνια πριν, αλλά αυτά που αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν στο λαό και τη νεολαία. 

Υποστηρίζουμε τους αγώνες και τα κινήματα.                                    

Αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως οργανικό κομμάτι των νέων κοινωνικών κινημάτων, με τα πολύμορφα μέτωπα και την κουλτούρα που έχουν φέρει.

  
Εναντιωνόμαστε στο σημερινό σύστημα. Είμαστε νέοι και έχουμε όνειρα κι ο καπιταλισμός μας τα πνίγει.

Και ξέρουμε ότι… ‘’με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς’’!     
Αριστερή Ενωτική Πρωτοβουλία
ΑΡ.ΕΝ.   Α.Μ.Α.Φ.


Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Η δημοκρατία στο απόσπασμα

Η χυδαία και τραμπούκικη επίθεση του υπόδικου (για συνδρομή σε μαχαίρωμα, ξυλοδαρμό και ληστεία στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου το 2007) Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής ενάντια στη Ρένα Δούρου και τη Λιάνα Κανέλλη, αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο αυτής της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης. Πιο σοκαριστική από την ίδια την επίθεση είναι η προσπάθεια να φανταστεί κανείς τι κάνουν αυτοί οι «άνθρωποι» σε ανυπεράσπιστους μετανάστες και κάθε λογής αδύναμους όταν απουσιάζουν οι κάμερες.
«Αντισυστημική δύναμη»;
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι αντισυστημική δύναμη όπως θέλει να παρουσιάζεται και αυτό αποδεικνύεται από:
1. Την προώθηση που είχε από ορισμένα ΜΜΕ που τόσο καιρό συγκάλυπταν τα εγκλήματα της και την προωθούσαν ως τη δύναμη που «προσέχει τις γιαγιάδες στον Άγιο Παντελεήμονα».
2. Το ποσοστό που πήρε στα ΜΑΤ (50%!!), τους ανθρώπους δηλαδή που αποτελούν την τελευταία ασπίδα του συστήματος όταν αυτό αμφισβητείται από τους πολίτες.
3. Τις μαρτυρίες μελών της ότι τα φυλλάδια της ΧΑ τυπώνονταν από τη ΝΔ.
4. Το ότι ποτέ δεν επιτέθηκαν σε κάποιο τραπεζίτη, μεγαλοεκδότη, μεγαλοεργολάβο. Ξύλο ρίχνουν στους φτωχούς και στους εξαθλιωμένους. Ακόμα και ο Κασιδιάρης επέλεξε να επιτεθεί σε δύο αριστερές γυναίκες που ουδεμία κυβερνητική ευθύνη έχουν για την τωρινή κατάσταση.
5. Τις αναβολές στη δίκη του Κασιδιάρη και της Σκορδέλη (πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να μαχαιρώνει μετανάστες) αλλά και την “αδυναμία” της αστυνομίας να τον εντοπίσει.
Φασισμός: Το τελευταίο προπύργιο ενός συστήματος που καταρρέει
Ηθικοί αυτουργοί για την άνοδο της ΧΑ δεν είναι άλλοι από το σάπιο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού και της «μιντιακής τραπεζοκρατίας», που με τη διαρκή απαξίωση του κοινωνικού κράτους, την υποβάθμιση της δημοκρατίας, την πλήρη ανοχή στο οργανωμένο έγκλημα τη στιγμή που οι διαδηλωτές αντιμετωπίζονται ως τεράστιος κίνδυνος, αλλά και τις ρατσιστικές πολιτικές (τείχος στον Έβρο, στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιχειρήσεις «σκούπα») εκκόλαψαν το αυγό του φιδιού. H έκπληξη τους όπως και οι καταδίκες τους για την επίθεση είναι πέρα για πέρα υποκριτικές. Ξέρουν ότι ο φασισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του καταρρέοντος συστήματος τους κι έτσι επιλέγουν να προωθήσουν το μίσος και τη μισαλλοδοξία γιατί απλούστατα δεν έχουν άλλη επιλογή.
Τυφλή (?) δικαιοσύνη
Ταυτόχρονα αποκαλύφθηκε το πραγματικό πρόσωπο της δικαιοσύνης και του κράτους που συστηματικά υποθάλπει τους δολοφόνους τους ΧΑ ενώ με ευκολία βγάζει παράνομη την ηρωική επτάμηνη απεργία των χαλυβουργών ή δημοσιοποιεί τα πρόσωπα συλληφθέντων διαδηλωτών χωρίς να έχουν ακόμα δικαστεί και παρουσιάζει ως δημόσιο κίνδυνο γυναίκες θύματα του trafficking και φορείς του AIDS αφήνοντας στο απυρόβλητο κάθε λογής νταβατζήδες.
Πλέον κανείς δε δικαιούται να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε τι είναι η ΧΑ και συνεπώς τι ψήφιζε. Οφείλουμε να αντισταθούμε στο φασισμό με κάθε μέσο γιατί με τη ΧΑ στη βουλή και τις γειτονιές μας η ελληνική κοινωνία θα στραφεί στην αυτοδικία και τον κανιβαλισμό κάνοντας την ήδη απελπιστική κατάσταση ακόμα χειρότερη.
 
Όλοι και όλες λοιπόν στην αντιφασιστική διαδήλωση την Παρασκευή 8/6 στις 7μ.μ. στα Προπύλαια και στην εξ αναβολής δίκη του Κασιδιάρη, την Δευτέρα 11/6 στα δικαστήρια!!

Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και δε μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και δε μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και δε μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για μένα, και δεν υπήρχε πια κανείς να φωνάξει.
Martin Niemöller, πάστορας,
για την εποχή του Ναζισμού στη Γερμανία

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ LOCK OUT ΤΗΣ ΝΟΠΕ (2/4) !

Για πολλοστή φορά το τελευταίο χρονικό διάστημα η Κοσμητεία και το Πρυτανικό Συμβούλιο αποφασίζουν να από-κλείσουν τη ΝΟΠΕ, προβαίνοντας στο κλείδωμα (lock out) της Σχολής και την παύση κάθε εκπαιδευτικής και κοινωνικής διαδικασίας σε αυτή. Πρόκειται για μία πρωτοφανή απονέκρωση των σχολών Κέντρου, που αφορά το διάστημα 2-23 Απριλίου, το μεγαλύτερο,δηλαδή, διάστημα της κρίσιμης προεκλογικής περιόδου!
Στο στόχαστρο του Κοσμήτορα Τσινισιζέλη και του Πρυτανικού Συμβουλίου δε βρίσκεται τίποτε άλλο παρά οι αγώνες των φοιτητών της ΝΟΠΕ ενάντια σε πρεζεμπόριο-ξενοφοβία-κατάλυση του ΑσύλουΠιο συγκεκριμένα οι αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων Νομικής και Πολιτικού για διεξαγωγή διήμερου φεστιβάλ δράσεων στο χώρο της οδού Μασσαλίας για την επανοικειοποίηση του Ασύλου και την καταπολέμηση της ξενοφοβίας, καταργούνται –χωρίς πρόσχημα- στην πράξη με «θεσμικούς» μεν, πλήρως αντιδημοκρατικούς και απονομιμοποιημένους δε, όρους! 
Φαίνεται ενοχλούνται οι εγκάθετοι του Μνημονίου στα Πανεπιστήμια (νόμος Διαμαντοπούλου) όταν παράλληλα με την ακαδημαική διαδικασία, το Πανεπιστήμιο γίνεται χώρος κοινωνικοπολιτικών διεργασιών και αγώνων. Είτε αυτοί έχουν τη μορφή πορείας και ανοίγματος της Σχολής σε συνέλευση ανέργων (lock out της 22/3), είτε ενημέρωσης από συλλογικότητες –όπως ΚΕΘΕΑ και ΟΚΑΝΑ- για τηνπραγματική όψη του ζητήματος των ναρκωτικών και της ρατσιστικής έξαρσης!
Προφανώς στο παιχνίδι αυτό, μόνο αμέτοχες και ανεύθυνες δεν είναι οι παρατάξεις της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στις σχολές (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ). Το γεγονός ότι γνώριζαν για το κλείσιμο της Σχολής πριν την επίσημη ανακοίνωση της Κοσμητείας (και διέδιδαν την πληροφορία αυτή σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης) φανερώνει τα δίκτυα διαπλοκής, που έχουν συνυφάνει οι καθεστωτικές παρατάξεις με τους εντολοδόχους καθηγητές της Τρόικας και του Μνημονίου. 
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ! 
ΩΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΝΟΠΕ ΣΤΙΣ 4 ΣΤΗ ΣΥΓΚΛΗΤΟ ΩΣΤΕ Ο ΠΡΥΤΑΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ ΚΟΣΜΗΤΟΡΕΣ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΝΟΠΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΑ ΔΙΕΞΑΧΘΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ!

Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Αποδοκιμάστηκε ο Τόμσεν


Αποδοκιμάστηκε ο Τόμσεν
 
    Αποδοκιμάστηκε ο Πάουλ Τόμσεν της τρόικας χθες, κατά τη διάρκεια συζήτησης στο London School of Economics. Μάλιστα ένας Έλληνας φοιτητής του φώναξε: "Είστε στην Ελλάδα δύο χρόνια και μέσα στο διάστημα αυτό το ελληνικό χρέος από 110% του ΑΕΠ εκτοξεύθηκε στο 160%". Την ίδια ώρα, έξω από το κτήριο πραγματοποιείτο εκδήλωση διαμαρτυρίας απ' όπου και η φωτογραφία. Τα πλακάτ γράφουν: "Σταματήστε τη λεηλασία της Ελλάδας".

    Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

    Collegium και Universitas


    Ο περιβόητος νόμος 4009/2011 για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας είναι άκρως επικίνδυνος, διότι πριν απ' όλα τείνει να διαλύσει τη θεσμική υπόσταση του πανεπιστημιακού collegium. Δηλαδή την πρωταρχική αρχή ακαδημαϊκότητας στο Πανεπιστήμιο τύπου Χούμπολτ, ότι οι πανεπιστημιακές υποθέσεις δέον να αποφασίζονται από συν-αδέλφους, ελεύθερους και ισότιμους μεταξύ τους. Μέσα σε μία ακαδημαϊκή «κοινότητα», ως πανεπιστημονική διασταύρωση οπτικών γωνιών, ώστε να μπορέσει να ευδοκιμήσει πνεύμα διεπιστημονικό, σφαιρικό, πολύπλευρο, κριτικό. Μακριά από το μακρύ χέρι της πολιτικής εξουσίας, αλλά και από τις κερδαλέες σειρήνες της άλλης μεγάλης πλανεύτρας, της καλούμενης «αγοράς».
    Υπό το κράτος του νέου νόμου, ωστόσο, καθένας πανεπιστημιακός δάσκαλος θα απομένει εφεξής μόνος, έρημος κι ανυπεράσπιστος. Ως ανέστια ύπαρξη, μέσα σε χώρους άδειους από συνεργασία, όπου κυκλοφορούν βλέμματα αδειανά, δηλαδή αδιάφορα για τον διπλανό. Φοβούμαστε ότι εδώ θίγεται στη ρίζα της η ίδια η κληροδοτημένη από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό έννοια του «προσώπου», ως όντος ικανού να στρέφει τη ματιά και το ενδιαφέρον στους άλλους, με την ελπίδα μιας αυθεντικής συναναστροφής μαζί τους.
    Με το να αποξενώνεται κανείς από τους άλλους μέσα στον ίδιο ακαδημαϊκό χώρο, θα αποξενώνεται εν τέλει κι από τον εαυτό του, ως επιστήμονας και άνθρωπος. Χωρίς τους χυμούς της ουσιαστικής, παλλόμενης επιστημονικής και ακαδημαϊκής επικοινωνίας, θα αποξεραίνεται κι η δική του επιστημοσύνη, θα στεγνώνει και η δική του ανθρωπιά. Στερημένος από τον ενιαίο φορέα διδασκόντων, που αποτελούσε κατά βάση ο Τομέας, θα στέκει απομονωμένος σε σχέση με τους κατ' όνομα συναδέλφους και ομοτέχνους του.
    Μόνος θα στέκει κι απέναντι στον εν δυνάμει εργοδότη του (Συμβούλιο του Ιδρύματος και Κοσμήτορα). Και ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο ξέρουμε από πριν ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Ως προς αυτό το τελευταίο, νωρίς μας έχει προϊδεάσει, άλλωστε, ο αρκετά παρεξηγημένος Adam Smith. Αναλώσιμος εργαζόμενος θα είναι ο καθηγητής, όπως και κάθε άλλος πλέον σε αυτό το ανθρωποβόρο σύστημα, που λέγεται νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, υπό την ηγεμονία της διεθνούς των κατόχων χρήματος.
    Ποια παράδοση, ποια αριστεία, ποια ακαδημαϊκή μονάδα θα μπορούν να συμπήξουν άτομα με φρόνημα «ο καθένας για τον εαυτό του, για τη δική του επιβίωση», σε πλήρη ανταγωνισμό, άρα με καχυποψία κι απουσία επικοινωνίας με τους άλλους επιστήμονες; Ούτε καν υποτυπώδες ανθρώπινο κλίμα, πολύ λιγότερο ακαδημαϊκό κιόλας, δεν μπορεί να εμπεδωθεί σε παρόμοια καταθλιπτική κατεύθυνση.
    Γίνεται φανερό ότι εδώ δεν πρόκειται απλώς για ένα «άλλο» σύστημα διοίκησης, σε σχέση με αυτό που γνωρίσαμε και σε γενικές γραμμές εκτιμήσαμε. Πρόκειται για διάβρωση του επίστασθαι και του φιλοσοφείν, για ισχυρό πλήγμα στους ίδιους τους όρους άσκησης των επιστημών. Ακριβώς το αντίθετο από ό,τι θα μπορούσε να αποκληθεί γενικεύσιμο συμφέρον της κοινωνίας, κάποια ιδέα κοινού καλού, τέλος πάντων.
    Και όμως, ένα μικρό και προνομιούχο τμήμα της κοινωνίας σ' αυτό ακριβώς προσβλέπει και μάλιστα ως στρατηγική επιλογή. Δηλαδή σε μία ανώτατη παιδεία της ετοιμοπαράδοτης και mainstream γνώσης, σε δραστικό συνδυασμό ημιμάθειας και συνειδητής αποσιώπησης της δυνατότητας ότι «τα πράγματα δύνανται άλλως έχειν». Κανείς μάλλον δεν θα το συμβουλεύει ανοιχτά, αλλά το γενικό νόημα θα είναι τούτο: «Μην ενσπείρετε ουτοπικές ιδέες στους εξουσιαζομένους κι απαλλαγείτε σεις οι ίδιοι οι διδάσκοντες από αυτές το συντομότερο δυνατόν. Ίσως από αυτό να εξαρτηθεί, εξάλλου, και η όποια περαιτέρω ακαδημαϊκή σταδιοδρομία σας».
    Επείγει, λοιπόν, η συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της κοινωνίας. Διότι αυτές είναι οι βασικές αξίες που σε τελική ανάλυση τίθενται εν αμφιβόλω. Αυτές φλέγεται ο νεοφιλελεύθερος ζηλωτισμός να στιγματίσει ως ουτοπικές ιδέες, σαν να ήταν μιάσματα. Στα πανεπιστημιακά πράγματα το ισοδύναμο, λίγο-πολύ, αυτών των κεντρικών ιδεών είναι η πλήρης αυτοδιοίκηση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και η ακαδημαϊκή ελευθερία σε συνθήκες ουσιαστικής συνεργασίας, για το καλό της επιστήμης και της κοινωνίας. Νά γιατί εναντιωνόμαστε τόσο έντονα απέναντι στο συγκεκριμένο νομοθέτημα, διαβάζοντάς το πίσω από τις γραμμές του. Και σ’ αυτό συμφωνούμε πολλοί, περισσότεροι από όσο νομίζεται.

    πηγη Αυγη

    ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ για τις φασιστικές επιθέσεις στις σχολές



    Σήμερα το μεσημέρι ομάδα εθνικιστών μπήκε στο μαθηματικό με τσεκούρια και αφού κατέστρεψαν τους χώρους της ΑΡΕΝ και των ΕΑΑΚ, επιτέθηκαν σε δύο συναγωνιστές με αποτέλεσμα να νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση.  Η πραγματική βία, η πραγματική απειλή του ασύλου δεν είναι οι κοινωνικοί αγώνες, είναι ο παρακρατική δράση των φασιστών υπό την ανοχή της κυβέρνησης και της αστυνομίας! Την πολιτική ευθύνη για τέτοιου είδους φαινόμενα έχουν όσοι προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν, στοχοποιώντας πληττόμενες κοινωνικές ομάδες και ανατρέχοντας σε μετεμφυλιακό κλίμα με κρεσέντο εναντίον της Αριστεράς!

     Καμία ανοχή στην εθνικιστική δράση και στις επιθέσεις μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο.
     Έξω οι φασίστες από τις γειτονιές και τις σχολές.


    Το φασισμό βαθιά κατάλαβε τον,
    δε θα πεθάνει μόνος,
    τσάκισέ τον!

    Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

    Τρομοκρατία: (η)/(ουσιαστ.)/ μια καθημερινή μνημονιακή συνήθεια.


    Πριν από λίγες ημέρες, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του ΝΟΠΕ έγιναν γι’ ακόμα μία φορά μάρτυρες του ίδιου ανθρωποκυνηγητού. Γι’ ακόμη μία φορά δυνάμεις των Μονάδων Αποκατάστασης της Τάξης και ασφαλιτών κυνήγησαν και συνέλαβαν μετανάστες μικροπωλητές των Προπυλαίων. Μάλιστα όταν οι μετανάστες κατέφυγαν στη νομική για να προστατευτούν, οι δυνάμεις της αστυνομίας συνέχισαν να παραμένουν απ’ έξω από την είσοδο της Μασσαλίας, παραβιάζοντας το άσυλο του ΕΚΠΑ. Αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Σε δεύτερη επάνοδο τους έξω από τον προαύλιο χώρο της σχολής, προσήχθησαν 2 φοιτήτριες της Νομικής απροκάλυπτα και αναίτια.
    Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν δεν είναι πρωτόγνωρες. Η αστυνομία, προφασιζόμενη την προσπάθεια πάταξης του παραεμπορίου, κυνηγά μετανάστες στους δρόμους της πόλης, οργανώνει επιχειρήσεις σκούπα, προσπαθεί στην ουσία να «καθαρίσει» την πρωτεύουσα.  Τα παραπάνω φαινόμενα μας οδηγούν σε συμπεράσματα σχετικά με τη φύση και τους στρατηγικούς στόχους της κυβέρνησης εθνικής ενότητας ΠαΣοΚ- ΝΔ.
    Για να οργανωθεί καλύτερα η νεοφιλελεύθερη επίθεση, για να μεθοδευτεί καλύτερα η κυριαρχία της λιτότητας, της πειθαρχίας (πόσο μάλιστα όταν επίκεινται εκλογές), η κυβέρνηση της εθνικής σωτηρίας δημιουργεί νέες ταυτότητες στην ελληνική κοινωνία, επιστρατεύοντας το ρατσισμό. Έχει ήδη φτιάξει την μορφή του μετανάστη- απειλή για την εθνική οικονομία. Έχει καθορίσει την απειλή του παραεμπορίου ως τη μέγιστη αιτία φθοράς των ελληνικών εισοδημάτων. Πάνω στα σώματα των ανθρώπων που έχουν εγκαταλείψει τις πατρίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον, οι (συν) κυβερνώντες έχουν βρει το σημαντικό στήριγμα της ιδεολογικής τους κυριαρχίας.
    Όμως οι μετανάστες δεν είναι απειλή. Το αντίθετο, είναι το πιο σκληρά εκμεταλλεύσιμο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που εργάζονται με τις μικρότερες αποδοχές, δίχως ασφάλιση, έχοντας ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν την ξενοφοβία που οι κυρίαρχοι συστηματικά καλλιεργούν. Η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη στην περίπτωση των μεταναστριών, όπου η εκμετάλλευση συμπυκνώνεται και ενισχύεται με τις σεξιστικές πρακτικές.  Οι μετανάστριες γίνονται ο εύκολος στόχος των κυκλωμάτων πορνείας, την ίδια στιγμή που η “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη κλείνει επιδεικτικά τα μάτια. (χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του βιασμού στην Αμάρυνθο).
    Την επικράτηση αύτου του κυρίαρχου ιδεολογήματος μπορούμε να την παρατηρήσουμε στην ολοένα και μεγαλύτερη δημοσκοπική αύξηση της φασίζουσας δεξίας, με πρωτοστάτη Χρυσή Αυγή. Η ενίσχυση αυτή του ιδεολογικού στίγματος της ακροδεξιάς, γίνεται ακριβώς τη στιγμή μου με τη συγκρότηση της κυβέρνησης της εθνικής ενότητας, διαμορφώνεται μία νέα εθνική αφήγηση. Είναι αυτή η αφήγηση που προσπαθεί να αποδώσει την αιτία της οικονομικής κρίσης τόσο στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, όσο και στην Ευρώπη στη μετανάστευση. Είναι αυτή η αφήγηση με την οποία το ελληνικό και το ξένο κεφάλαιο απεκδύεται των ευθυνών του, ενώ ταυτόχρονα αποκρύπτεται η κρισιακή “φύση” του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είναι τέλος η αφήγηση αυτή που συγκροτεί δύο μέτωπα, τους Έλληνες και τους ξένους, συσκοτίζοντας κάθε ταξική ανάλυση.
    Όμως ο τρόπος με τον οποίοι αναπτύσσεται η δραστηριότητα της αστυνομίας έχει και άλλη μία συμβολική συνέπεια. Η κλούβα της Ιπποκράτους και η κλούβα στην Ακαδημίας δημιουργούν μία «υγειονομική ζώνη» γύρω από το κέντρο και συγκεκριμένα γύρω από το άσυλο της νομικής. Οι μηχανισμοί καταστολής αναδιαμορφώνουν το δημόσιο χώρο και μας δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πώς λειτουργεί η αρχιτεκτονική της επιτήρησης που έχει ένα ξεκάθαρο στόχο: Να αφαιρέσει από το άσυλο της νομικής τα στοιχεία εκείνα που τον κάνουν έναν επικίνδυνο για τους κυρίαρχους κοινωνικό χώρο. Είναι μία ζώνη που προσπαθεί να καταστείλει και να ελέγξει την αλληλεγγύη που δείχνουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες της νομικής προς τους μικροπωλητές. Είναι μία ζώνη που προσπαθεί να πειθαρχήσει ένα φοιτητικό σύλλογο που παίζει κομβικό ρόλο στο φοιτητικό κίνημα. Είναι μία ζώνη φτιαγμένη ακριβώς για να μετατρέψει το άσυλο των κοινωνικών αγώνων σε άσυλο της εθνικής ενότητας. Γι’ αυτό και δεν είναι σύμπτωση που το θύματα των αστυνομικών επιθέσεων είναι μετανάστες, τον κοινωνικό αγώνα των οποίων είχε στηρίξει μόλις ένα χρόνο πριν ο φοιτητικό σύλλογος της νομικής.
    Η χθεσινή επίθεση της αστυνομίας έχει όμως άλλη μία πτυχή: την καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Παρά τη διαρκή συκοφάντησή του από τα Μ.Μ.Ε., την προσπάθεια για κατάργησή του από το νόμο Διαμαντοπούλου, το άσυλο υπάρχει ακόμα στις συνειδήσεις των φοιτητών ως άσυλο κοινωνικών αγώνων. Ως εκείνο ακριβώς το στοιχείο που διαφοροποιεί τον κοινωνικό χώρο του πανεπιστημίου και επιτρέπει στους φοιτητές και τις φοιτήτριες της ακαδημαϊκής κοινότητας να στηρίζουν εκείνους τους αγώνες που συμπλέουν με τα συμφέροντά τους. Η προσαγωγή, λοιπόν, των συμφοιτητριών μας είναι μια ξεκάθαρη προσπάθεια τρομοκράτησης του φοιτητικού σώματος αλλά και συνόλικα κάθε κοινωνίκης αντίστασης ωστέ να μην βρίσκεται σε κινηματίκη τροχία και ενάντια στα κυβερνητικά τους σχέδια.
    Όσο, λοιπόν, και να προσπαθούν να μας πείσουν ότι το άσυλο ανήκει στον εθνικό κορμό, ότι πρέπει να καταργηθεί άμεσα ή ότι προασπίζει σε φαντασιακό επίπεδο μόνο την ‘διακίνηση ιδέων’ (πώς άραγε ανάμεσα στα ΜΑΤ), δε χρειάζεται παρά να κοιτάξουμε μόλις ένα χρόνο πριν, στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών, για να αντιληφθούμε το προφανές: Τα συμφέροντα των εργαζομένων ,των ανέργων, των φοιτητών, των μεταναστών, των γυναικών και σήμερα ταυτίζονται. Και συναντίονται στην ανατροπή της κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
     Για να γίνουν όμως οι επιδιώξεις αυτές πραγματικότητα δεν αρκούν διοικητικά συμβούλια. Απαιτείται να γίνει η άνοδος της ακροδεξιάς, οι επιθέσεις της αστυνομίας, η κυβέρνηση της εθνικής ενότητας, η συμφωνία του  P.S.I, μαζί με τα καθημερινά προβλήματα του φοιτητικού συλλόγου (ανεπάρκεια αιθουσών, έλλειψη συγγραμμάτων, νόμος Διαμαντοπούλου) κτήμα των φοιτητών/τριων. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μία γενική συνέλευση. Μόνο μέσα από μία οργανωμένη αμεσοδημοκρατική διαδικασία, μέσα από την οποία ο φοιτητικός σύλλογος της νομικής θα μπορέσει να πάρει απόφαση για όλα όσα συμβαίνουν και επηρεάζουν και τον κοινωνικό του χώρο.

    Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

    «Με έναν Σοπενάουερ στην τσέπη» ή Ή η άλλη μισή αλήθεια


    «Με έναν Σοπενάουερ στην τσέπη» ή Ή η άλλη μισή αλήθεια
    Η εργαλειακή και σχεδόν «από καθήκον» αντιμετώπιση της ανάγνωσης ως βιβλιογραφίας αθετεί την ουσία του πάθους το οποίο γίνεται όλο και πιο δυσεύρετο
     
    Του Νικόλα Σεβαστάκη

    Στη Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων, το μυθιστόρημα του Ζαν Μισέλ Γκενασιά, ο αφηγητής Μισέλ Μαρινί είναι ένας έφηβος που διαβάζει λογοτεχνία με τέτοια αφοσίωση ώστε συχνά διασχίζει τους δρόμους του Παρισιού χωρίς να τραβάει τα μάτια του από τις σελίδες. Είναι η εποχή του πολέμου στην Αλγερία και των πρώτων δίσκων του ροκ εν ρολ, εποχή όπου οι πολιτικές απορίες και η ερωτική αφύπνιση συγκαταλέγονται στα υλικά της επερχόμενης εξέγερσης.

    Να, λέω, αυτό το καλό έχει η λογοτεχνία: υπενθυμίζει, μεταξύ άλλων, τις δυνατότητες ελευθερίας που υπάρχουν κάτω από τα στρώματα μιας κοινής ζωής, ενός συνηθισμένου πεπρωμένου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται για νοσταλγική ανακατασκευή του παρελθόντος ή μιας νεότητας που κάποτε, πιθανόν, ήταν πιο ενδιαφέρουσα. Αυτός ο έφηβος που διάβαζε Κάφκα και Καμύ, Ντοστογιέφσκι και Γκόγκολ, υπήρξε στ’ αλήθεια. Δεν είναι μια στρατηγική εξιδανίκευσης, τέχνασμα μιας συγκαλυμμένης αυτοβιογραφίας. Το ανάλογό του στο πέρασμα του χρόνου είναι άλλωστε εκείνοι οι νεαροί Έλληνες που τα ονόματά τους τα πρωτοσυνάντησα σε κάποια τεύχη της Επιθεώρησης Τέχνης –τα είχε όλα ο πατέρας μου– όταν ήμουν δεκατεσσάρων. Και κάποιοι από αυτούς ευτυχώς επιμένουν ακόμα και τους διαβάζουμε σήμερα στις Σημειώσειςτου σπουδαίου Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου. Παιδιά του Χαλανδρίου και της Κυψέλης του ’60, της Βέροιας ή της Χαλκίδας που διάβαζαν Κέστλερ, Τόμας Μαν και Λούκατς. Και άλλοι που εμφανίστηκαν στις κατοπινές γενιές, στη μεταπολίτευση –αυτή που την παρουσιάζουν ως ένα πασοκοειδές γκροτέσκο πράγμα–, στα μεταβατικά χρόνια του ’80 και μέχρι σήμερα. Σήμερα;

    Μόνο που δέκα τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο, στις κοινωνικές επιστήμες μάλιστα, ζήτημα είναι αν έχω συναντήσει τρεις φοιτητές που να λάμπει το μάτι τους ακούγοντας το όνομα ενός συγγραφέα ή τον τίτλο ενός βιβλίου. Πάντα μειονότητες θα είναι οι Μισέλ Μαρινί του κόσμου τούτου, αλλά εδώ μιλώ για πραγματική κατάσταση σπάνης ή για θλιβερή απουσία. Και αυτό ισχύει ακόμα και για εκείνους τους ενταγμένους ή υποψιασμένους πολιτικά φοιτητές και φοιτήτριες.

    Το έχω ξαναγράψει και ξέρω ότι παρεξηγείται στην Αριστερά ως πράγμα ανεπίκαιρο και εξωτικό: μου φαίνεται αδιανόητη μια πολιτικοποίηση χωρίς άλλα ερεθίσματα, χωρίς μια γερή δόση μύησης σε διαφορετικές και συχνά ασύμπτωτες μεταξύ τους αφηγήσεις της ανθρώπινης κατάστασης. Αυτές οι αφηγήσεις δεν εξαντλούνται στην τελευταία λέξη της μόδας που επικρατεί στη λεγόμενη ριζοσπαστική θεωρία. Ούτε πρέπει να τις επικαλούμαστε για να μας λύσουν το πρόβλημα του «πολιτικού σχεδίου», πόσο μάλλον το πρόβλημα του χρέους και της καπιταλιστικής κρίσης.

    Η εργαλειακή και σχεδόν «από καθήκον» αντιμετώπιση της ανάγνωσης ως βιβλιογραφίας αθετεί την ουσία του πάθους το οποίο γίνεται όλο και πιο δυσεύρετο. Μιλώ για μια στάση η οποία δεν ψάχνει απλώς έναν μικρό χώρο βεβαιοτήτων, δεν γυρεύει ένα είδος διανοητικού στεκιού. Υπέροχα είναι τα στέκια και οι βεβαιότητές τους, αλλά ακόμα καλύτερη είναι η περιπλάνηση, η πρακτική της αμφιβολίας, όπως την προσφωνεί ο σχεδόν αιωνόβιος Ινγκράο.

    Αλλά τι να το κάνω που ο άλλος θέλει «επιστροφή στον Λένιν» και όταν του μιλάς λ.χ. για τις Ιστορίες από την Κολιμά του Βαρλάμ Σαλάμοφ κοιτάει με μάτια απλανή λες και του αναφέρεις την ύπαρξη εξωγήινης ζωής;

    Πρακτική της αμφιβολίας σημαίνει ότι πιάνεις στα χέρια σου κι εκείνα που θα σου πολλαπλασιάσουν τα ερωτήματα, κι αυτά που θα σου ραγίσουν τα έσω τοιχώματα ή θα σε βγάλουν, πολλές φορές με βίαιο τρόπο, έξω από τα οικεία και ανακουφιστικά λόγια με τα οποία πιστεύεις ότι ξεκλείδωσες τα μυστικά του κόσμου.

    Ο τσέχος φιλόσοφος, ο Γιαν Πάτοτσκα, έλεγε ότι πνευματικός άνθρωπος είναι εκείνος που αποδέχεται να ζει με την «προβληματικότητα», συντροφιά με μια ορισμένη αίσθηση του κινδύνου στο βαθμό που αποστατεί από την προστασία του αυτονόητου και αυταπόδεικτου. Τα καθεστωτικά αυτονόητα τα ξέρουμε, χίλιες φορές τα έχουμε πει και σε αυτήν εδώ τη στήλη. Αλλά να που ο κομφορμισμός δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο, δεν είναι μόνο «η εικόνα στις ειδήσεις», αλλά ζει και μέσα στο κίνημα, τρέφεται από τη μονομέρεια, από τον radical ακαδημαϊσμό, τον αιώνιο άταφο οικονομισμό.

    Κάθε φορά που συναντώ αυτά τα προσωπεία, θυμάμαι τον Λειβαδίτη που ομολογεί:

    ώ, αν μπορούσα να ξαναρχίσω απ’ την οδό Κεραμέων, τότε που περιδιάβαζα κάτω απ’ τις πιπεριές μ’ έναν Σοπενάουερ στην τσέπη
    σ’ εκείνον το ρομαντικό ρόλο που «έπαιζα» τότε, ανακαλύπτω τώρα ότι υπήρξε ο πιο αληθινός εαυτός μου

    Αυτός «ο Σοπενάουερ στην τσέπη» μπορεί να είναι η άλλη μισή αλήθεια

    Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

    Τα Συμβούλια Διοίκησης είναι εδώ και διαλύουν το δημόσιο, δωρεάν, μαζικό πανεπιστήμιο!


    Έχουν ήδη προκηρυχθεί εκλογές για την ανάδειξη εσωτερικών μελών του Συμβουλίου Διοίκησης (Σ.Δ.) σε ΑΣΟΕΕ και Πάντειο. Η όλη διαδικασία καθυστέρησε όλο το προηγούμενο διάστημα λόγω των φοιτητικών κινητοποιήσεων του Σεπτεμβρίου, αλλά έρχονται τώρα μέσα στην εξεταστική να προχωρήσουν με θράσος στην διάλυση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου.

    Τι είναι, όμως, το Συμβούλιο Διοίκησης;
    Το Σ.Δ. είναι το όργανο που θα αντικαταστήσει τη σύγκλητο στη διοίκηση του πανεπιστημίου. θα απαρτίζεται από 15 μέλη, 8 καθηγητές, 6 εξωπανεπιστημιακούς και 1 φοιτητή, και ουσιαστικά θα λαμβάνει τις αποφάσεις για οποιοδήποτε θέμα αφορά το πανεπιστήμιο: από την εκλογή του πρύτανη και τη χάραξη στρατηγικής έως την κατανομή των πόρων, την εποπτεία και έλεγχο της λειτουργίας του ιδρύματος. Εκλεγμένα όργανα όπως η Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου και η Σύγκλητος θα έχουν καθαρά διακοσμητικό ρόλο. Ουσιαστικά, εμείς οι φοιτητές και τα μέλη Δ.Ε.Π. αποκλειόμαστε αυτομάτως από κάθε απόφαση που θα λαμβάνεται γι’ εμάς – σε κάθε περίπτωση χωρίς εμάς.

    Πώς η αλλαγή επηρεάζει εμάς τους φοιτητές;
    Πρώτα απ’ όλα, πρόκειται για ένα αυταρχικό όργανο αφού θα ασκεί εξουσία στον χώρο του πανεπιστημίου, οικονομική και διοικητική, χωρίς να ελέγχεται από κανέναν, ενισχύοντας έτσι τη διαφθορά. Κυριότερος σκοπός του θα είναι να εφαρμόσει εν μια νυκτί όλες τις διατάξεις του νόμου Διαμαντοπούλου. Τέρμα πια οι σταδιακές περικοπές σε κοινωνικές παροχές, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα. Το Σ.Δ. νομιμοποιεί την κατάργησή τους κι επιπλέον βάζει επιχειρηματικά στελέχη να διοικούν το πανεπιστήμιο μετατρέποντάς το έτσι σε πεδίο κερδοφορίας του κεφαλαίου και των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Το Σ.Δ. ως πιστός υπηρέτης των νεοφιλελεύθερων πρακτικών αποσκοπεί στη δημιουργία ενός ανθρώπου που θα δουλεύει απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ και θα παίρνει τόσα λίγα που δε θα μπορεί να καλύψει ούτε τις βασικές του ανάγκες. Σε αυτό το μοτίβο κινείται ο νόμος Διαμαντοπούλου, ο οποίος δημιουργεί έναν φοιτητή που θα επιβαρύνεται με το κόστος σπουδών του, θα αναγκάζεται να δουλεύει για να καλύψει τα δίδακτρα, θα τελειώνει ένα διαλυμένο πτυχίο 2-3 ετών με μειωμένες γνώσεις και επαγγελματικά δικαιώματα ώστε να εργαστεί με όρους μαθητείας για να παίρνει 400ευρώ μέχρι τα 25 του χρόνια και, εν τέλει, έναν φοιτητή που θα αποξενώνεται από τους ομότιμούς του για να μην μπορεί να διεκδικήσει συλλογικά τα αυτονόητα (όπως δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους). Την ευθύνη για το μετασχηματισμό του φοιτητή αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το Σ.Δ. : το πρώτο βήμα εφαρμογής του νόμου της Διαμαντοπούλου για την παιδεία.

    Τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι φοιτητές;
    Χρέος όλων των φοιτητών, του καθένα από μας, όπως και όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας είναι να παλέψουμε μέσα από συλλογικές διαδικασίες ενάντια στον ξεκάθαρα αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό νόμο για την παιδεία  και για την διεκδίκηση ενός δημόσιου πανεπιστημίου που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας, χωρίς να  επαναπαυτούμε σε λογικές τύπου “συμβούλια σοφών”. Ο αγώνας ενάντια στα Σ.Δ., στο πρώτο βήμα εφαρμογής του νέου νόμου, κρίνεται στην πράξη! Η μάχη κάθε άλλο παρά χαμένη είναι. Ήδη στο ΕΜΠ , στο ΑΠΘ και το ΕΚΠΑ έχουν παγώσει οι διαδικασίες εκλογής. Πρέπει πανελλαδικά φοιτητές, καθηγητές και διοικητικοί υπάλληλοι όχι μόνο να απέχουμε αλλά να μπλοκάρουμε στην πράξη τη δημιουργία των Σ.Δ..

    ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

    ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ