Λίγες μέρες μετά την ψήφιση του πιο βάρβαρου αντιλαϊκού νομοσχεδίου των τελευταίων δεκαετιών και το όργιο αστυνομικής καταστολής, με το οποίο επιβλήθηκε η «συναίνεση» σε αυτό, η πιο δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης θέτει στο στόχαστρο το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο. Αξιοποιώντας στο έπακρο το καλοκαιρινό κλίμα που περιορίζει της αντιδράσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας, η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου πέρασε τελικά από το Υπουργικό Συμβούλιο τον περίφημο νόμο-πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκαπαίδευση και ετοιμάζεται να τον φέρει προς ψήφιση στη Βουλή.
Ο νόμος αυτός ξεπερνά και τους χειρότερους εφιάλτες, αφού συμπυκνώνει όλο το νεοφιλελεύθερο παραλήρημα των επιθέσεων που δέχτηκε το δημόσιο πανεπιστήμιο από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα προηγούμενα χρόνια. Καταργεί πλήρως το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ και ΤΕΙ, αφού εκχωρεί όλες τις διοικητικές και ακαδημαϊκές αρμοδιότητες στα «Συμβούλια Ιδρυμάτων», τα οποία θα αποτελούνται από 7 εξωπανεπιστημιακά μέλη με άγνωστα κριτήρια επιλογής (μάλλον εννούνται προσωπικότητες «κύρους» όπως επιχειρηματίες, manager κλπ.), 7 καθηγητές του ιδρύματος και 1 φοιτητή. Τα εκλεγμένα όργανα των διδασκόντων μετατρέπονται σε διακοσμητικά στοιχεία που θα καλούνται να πειθαρχούν στο συμβούλιο διοίκησης, ενώ ο λόγος των φοιτητών στις αποφάσεις σχεδόν αποκλείεται. Το συμβούλιο αυτό θα εκλέγει τον πρύτανη έπειτα από πρόσκληση «διεθνούς ενδιαφέροντος», θα καταρτίζει τον εσωτερικό κανονισμό του ιδρύματος καθώς και το στρατηγικό πλαίσιο ανάπτυξης, που σημαίνει προσαρμογή των ιδρυμάτων στους κανόνες και τις απαιτήσεις της αγοράς και ρύθμιση της κρατικής χρηματοδότησης με βάση τα «επιτεύγματά» του κάθε ιδρύματος σε αυτό το πλαίσιο. Έτσι, θα δημιουργηθούν ταχύτητες ανάμεσα σε ιδρύματα πειθαρχημένα στους όρους της αγοράς και σε ιδρύματα «κακά», που θα οδηγηθούν στην υποχρηματοδότηση και το κλείσιμο.
Ακόμα, το μοντέλο της Μπολώνια εφαρμόζεται πλήρως με το νέο νόμο, καθώς καθιερώνεται η τριετής διάρκεια φοίτησης για το πτυχίο (σαν τα bachelor των ξένων κολλεγίων) και η λήψη του ανάλογα με τη συγκέντρωση ορισμένου αριθμού ακαδημαϊκών μονάδων, πράγμα που οδηγεί στον κατακερματισμό της γνώσης, στην οργάνωση των σπουδών με όρους σούπερ-μάρκετ («πόσες μονάδες θα συγκεντρώνεις στο κάθε μάθημα»), στο σπάσιμο του ενιαίου πτυχίου και εν τέλει στην απαξίωσή του. Η μετατροπή του πτυχίου σε bachelor υποβαθμίζει την επιστημονική του επάρκεια και τα όποια επαγγελματικά διακαιώματα συνεπάγεται, προετοιμάζοντας έναν απόφοιτο-αναλώσιμο εργαζόμενο που θα τρέχει «δια βίου» να επιμορφώνεται για να ανεβάσει τα επαγγελματικά του credits.
Επιπλέον, ο νόμος Διαμαντοπούλου εισάγει την πιστοποίηση και την έγκριση χρηματοδότησης των προγραμμάτων σπουδών από μία «ανεξάρτητη» αρχή πιστοποίησης ή από διεθνείς φορείς (!) που θα εξουσιοδοτούνται απ' αυτήν. Γεγονός που κραυγάζει από μόνο του ότι τα προγράμματα σπουδών θα ευθυγραμμίζονται με τις ανάγκες της αγοράς. Χαρακτηριστικό είναι ότι η επάρκεια των καθηγητών θα κρίνεται από «ειδικές επιτροπές κρίσης» που θα έχουν αρμοδιότητα να επιβάλλουν κυρώσεις στους «κακούς» καθηγητές αλλά και χρηματικές επιβραβεύσεις-bonus στους «καλούς»!
Οι πύλες του πανεπιστημίου στην ιδιωτική κερδοφορία ανοίγουν διάπλατα, καθώς όχι μόνο θεσπίζεται η λειτουργία ενός ιδιώτη που θα διαχειρίζεται την περιουσία του πανεπιστημίου και τους πόρους για έρευνα, αλλά θα υπάρχει η δυνατότητα ίδρυσης πανεπιστημιακής έδρας με χορηγία ή για λογαριασμό ενός ιδιώτη!
Η κολλεγιοποίηση του πανεπιστημίου όμως πρέπει να επιβάλει και πιο αυταρχικούς όρους σπουδών. Με το νέο νόμο, όποιος φοιτητής δεν εγγραφεί σε δύο συνεχόμενα εξάμηνα διαγράφεται, καθεστώς που καταδικάζει όσους φοιτητές δουλεύουν σε «προγράμματα μερικής φοίτησης». Οι στόχοι, λοιπόν, της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης που εδώ και ένα χρόνο σχεδιάζει η κυβέρνηση για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, εκπληρώνονται με το παραπάνω σε αυτό το νέο νόμο. Οι στόχοι είναι: πρώτον, ο σταδιακός «απογαλακτισμός» των ιδρυμάτων, όπως δήλωσε η ίδια η Διαμαντοπούλου, από την κρατική μέριμνα και η ταυτόχρονη μετατροπή τους σε επιχειρήσεις με ιδωτικοοικονομική λειτουργία και δεύτερον η μετατροπή τους σε εκπαιδευτήρια παραγωγής αποφοίτων-αναλώσιμων εργαζομένων, προοριζόμενων για εργασιακή επισφάλεια και συνεχή επανακατάρτιση (με το αζημίωτο βέβαια). Στη νέα κοινωνική πραγματικότητα του δεύτερου μνημονίου, στην οποία η εργασιακή ζούγκλα, η επισφάλεια και η εργοδοτική αυθαιρεσία θα είναι θεσμοθετημένες, το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι πλέον αποστειρωμένο, επιχειρηματικοποιημένο και να παράγει το εργατικό δυναμικό της νέας αυτής πραγματικότητας, την ίδια στιγμή που η γνώση θα μετατραπεί σε εμπόρευμα και ταξικό προνόμιο.
Ωστόσο, το φοιτητικό κίνημα τα προηγούμενα χρόνια έδειξε ότι μπορεί να πει την τελευταία λέξη. Τώρα, σε συμπόρευση με τα νέα κοινωνικά κινήματα των πλατειών, πρέπει να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη για ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό. Ενάντια σε όλους εκείνους που καταστρέφουν τις ζωές μας, περνάνε μνημόνια και υποβαθμίζουν διαρκώς τις συνθήκες διαβίωσης μας εμείς απαντάμε με συλλογικούς αγώνες. μέχρι την τελική νίκη!!!!
