Ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας έπεσε θύμα ληστείας και ξυλοδαρμού από αλλοδαπούς στην περιοχή της πλατείας Βικτωρίας, σώθηκε από δυο Έλληνες περαστικούς, αλλά στη συνέχεια δέχτηκε και δέχεται επιθέσεις από διάφορους χώρους.
Ο κ. Μάινας –μετά την επίθεση που δέχτηκε- δήλωσε πως «τους κυνηγημένους δεν τους κυνηγάς, τους εξαθλιωμένους δεν τους εξαθλιώνεις, τους βοηθάς, γιατί μόνο στους καιρούς της βαρβαρότητας αποδεικνύεις ποιος είσαι και τι δουλειά έχεις σ’ αυτό τον κόσμο».
Είναι προφανές πως ο κ. Μάινας δεν πήρε προσωπικά την επίθεση που δέχτηκε –ξέρει πως καθημερινά γίνονται δεκάδες τέτοιες επιθέσεις- και εξηγεί την επίθεση των αλλοδαπών εναντίον του και τη ληστεία, με κριτήριο τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα.
Δεν είμαι εγκληματολόγος για να αναλύσω τη συμπεριφορά των ληστών και όσων βιαιοπραγούν σε βάρος κάποιου, αλλά είναι γνωστό πως η εγκληματικότητα ακολουθεί πιστά την ανεργία και τη φτώχεια, και πως αυτός που δεν έχει τίποτα μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορεί να κλέψει, μπορεί να σκοτώσει, μπορεί να αυτοκτονήσει και μπορεί να κάνει απεργία πείνας (όπως κάνουν οι μετανάστες στο κτίριο της Υπατίας). Δεν κάνουν όλοι το ίδιο. Κι αυτό αφορά όλους τους εξαθλιωμένους –Έλληνες και ξένους.
Πριν από μερικά χρόνια, είχε συλληφθεί ένας νεαρός Ρουμάνος στη Θεσσαλονίκη, επειδή έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί από ένα φούρνο. Θυμάμαι έντονα αυτό το περιστατικό, επειδή ήταν σίγουρο πως αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ληστής. Από την εμφάνισή του –ήταν πάρα πολύ αδύνατος- μπορούσε ο καθένας να καταλάβει πως δεν έκλεψε την πρώτη ημέρα που έμεινε χωρίς τροφή. Ήταν ολοφάνερο πως είχε μείνει νηστικός αρκετές ημέρες, πριν αποφασίσει να κλέψει το ψωμί από το φούρνο.
Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για όλα. Σε ακραίες συνθήκες –και με έλλειψη άλλης τροφής-, είναι γνωστό πως ακόμα και πολύ «πολιτισμένοι» άνθρωποι μπορούν να γίνουν κανίβαλοι – δηλαδή, να σκοτώσουν και να φάνε τον διπλανό τους.
Το γεγονός πως ο Στέλιος Μάινας δεν μίλησε απαξιωτικά και εχθρικά για τους αλλοδαπούς που του επιτέθηκαν –αλλά, αντιθέτως, προσπάθησε να καταλάβει τη θέση τους- ενόχλησε πάρα πολλούς. Έχω διαβάσει ακόμα και κείμενα που αμφισβητούν την επίθεση που του έγινε ή τον κατηγορούν για υποκριτική συμπεριφορά, ενώ πάρα πολλοί υποστηρίζουν πως καλά έπαθε ό,τι έπαθε, αφού δεν στρέφεται εναντίον των αλλοδαπών.
Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως, αν του είχαν επιτεθεί Έλληνες, η στάση του θα ήταν διαφορετική – βέβαια, ο κ. Μάινας στη δήλωσή του δεν ξεχώρισε τους εξαθλιωμένους σε Έλληνες και αλλοδαπούς.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως του επιτέθηκαν φραστικά για τη στάση του και άνθρωποι που ζουν στα "ασφαλή" βόρεια προάστια -και όχι στην πλατεία Βικτωρίας όπως ο κ. Μάινας-, ενώ, παράλληλα, κυκλοφορούν με σωματοφύλακες γιατί κινδυνεύουν. Όχι τόσο από τους αλλοδαπούς, όσο από τους Έλληνες.
Το κοινό χαρακτηριστικό όσων επιτέθηκαν στον κ. Μάινα για τη στάση του ήταν η βεβαιότητα πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια για κάτι που συνέβη σε κάποιον άλλον. Ο δικός του λόγος ήταν ήρεμος και αναζητούσε τη λύση του προβλήματος, ενώ ο δικός τους λόγος ήταν απόλυτος και πολεμικός. Ο κ. Μάινας δεν πήρε προσωπικά την επίθεση που δέχτηκε, αλλά πολλοί άνθρωποι πήραν προσωπικά τη θέση του να μην βρίσει αυτούς που του επιτέθηκαν - θίχτηκαν. Προσωπικά, πίσω από την στάση τους βλέπω φθόνο.
Με τις φωνές, τις κραυγές και τις απόλυτες απόψεις δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα της εγκληματικότητας – ούτε και κανένα άλλο πρόβλημα. Με την ψύχραιμη στάση του κ. Μάινα, είναι πολύ πιο πιθανό να βελτιωθούν τα πράγματα.
Δεν ξέρω αν θα ήμουν τόσο γενναιόδωρος και τόσο ψύχραιμος όσο ο κ. Μάινας, αν είχα δεχτεί μια τέτοια επίθεση – από αλλοδαπούς ή Έλληνες. Αυτό που ξέρω σίγουρα, όμως, είναι πως ο κ. Μάινας είναι καλύτερος άνθρωπος από εμένα.
Καταλαβαίνω πως πολλοί άνθρωποι τρομάζουν όταν βλέπουν κάποιον να είναι καλύτερος άνθρωπος από αυτούς, αλλά δεν θα έπρεπε. Οι άνθρωποι που είναι καλύτεροι από εμάς μας βοηθάνε να γίνουμε κι εμείς καλύτεροι. Βέβαια, πρέπει να το θέλουμε.
(Πριν από πέντε χρόνια -και με μια άλλη αφορμή-, είχα γράψει ένα κείμενο με παρόμοιο θέμα: "Κακό χωριό τα λίγα σπίτια". Αν θέλετε, το διαβάζετε. Εδώ.)
Απο πιτσιρικο...
Ο κ. Μάινας –μετά την επίθεση που δέχτηκε- δήλωσε πως «τους κυνηγημένους δεν τους κυνηγάς, τους εξαθλιωμένους δεν τους εξαθλιώνεις, τους βοηθάς, γιατί μόνο στους καιρούς της βαρβαρότητας αποδεικνύεις ποιος είσαι και τι δουλειά έχεις σ’ αυτό τον κόσμο».
Είναι προφανές πως ο κ. Μάινας δεν πήρε προσωπικά την επίθεση που δέχτηκε –ξέρει πως καθημερινά γίνονται δεκάδες τέτοιες επιθέσεις- και εξηγεί την επίθεση των αλλοδαπών εναντίον του και τη ληστεία, με κριτήριο τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα.
Δεν είμαι εγκληματολόγος για να αναλύσω τη συμπεριφορά των ληστών και όσων βιαιοπραγούν σε βάρος κάποιου, αλλά είναι γνωστό πως η εγκληματικότητα ακολουθεί πιστά την ανεργία και τη φτώχεια, και πως αυτός που δεν έχει τίποτα μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορεί να κλέψει, μπορεί να σκοτώσει, μπορεί να αυτοκτονήσει και μπορεί να κάνει απεργία πείνας (όπως κάνουν οι μετανάστες στο κτίριο της Υπατίας). Δεν κάνουν όλοι το ίδιο. Κι αυτό αφορά όλους τους εξαθλιωμένους –Έλληνες και ξένους.
Πριν από μερικά χρόνια, είχε συλληφθεί ένας νεαρός Ρουμάνος στη Θεσσαλονίκη, επειδή έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί από ένα φούρνο. Θυμάμαι έντονα αυτό το περιστατικό, επειδή ήταν σίγουρο πως αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ληστής. Από την εμφάνισή του –ήταν πάρα πολύ αδύνατος- μπορούσε ο καθένας να καταλάβει πως δεν έκλεψε την πρώτη ημέρα που έμεινε χωρίς τροφή. Ήταν ολοφάνερο πως είχε μείνει νηστικός αρκετές ημέρες, πριν αποφασίσει να κλέψει το ψωμί από το φούρνο.
Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για όλα. Σε ακραίες συνθήκες –και με έλλειψη άλλης τροφής-, είναι γνωστό πως ακόμα και πολύ «πολιτισμένοι» άνθρωποι μπορούν να γίνουν κανίβαλοι – δηλαδή, να σκοτώσουν και να φάνε τον διπλανό τους.
Το γεγονός πως ο Στέλιος Μάινας δεν μίλησε απαξιωτικά και εχθρικά για τους αλλοδαπούς που του επιτέθηκαν –αλλά, αντιθέτως, προσπάθησε να καταλάβει τη θέση τους- ενόχλησε πάρα πολλούς. Έχω διαβάσει ακόμα και κείμενα που αμφισβητούν την επίθεση που του έγινε ή τον κατηγορούν για υποκριτική συμπεριφορά, ενώ πάρα πολλοί υποστηρίζουν πως καλά έπαθε ό,τι έπαθε, αφού δεν στρέφεται εναντίον των αλλοδαπών.
Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως, αν του είχαν επιτεθεί Έλληνες, η στάση του θα ήταν διαφορετική – βέβαια, ο κ. Μάινας στη δήλωσή του δεν ξεχώρισε τους εξαθλιωμένους σε Έλληνες και αλλοδαπούς.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως του επιτέθηκαν φραστικά για τη στάση του και άνθρωποι που ζουν στα "ασφαλή" βόρεια προάστια -και όχι στην πλατεία Βικτωρίας όπως ο κ. Μάινας-, ενώ, παράλληλα, κυκλοφορούν με σωματοφύλακες γιατί κινδυνεύουν. Όχι τόσο από τους αλλοδαπούς, όσο από τους Έλληνες.
Το κοινό χαρακτηριστικό όσων επιτέθηκαν στον κ. Μάινα για τη στάση του ήταν η βεβαιότητα πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια για κάτι που συνέβη σε κάποιον άλλον. Ο δικός του λόγος ήταν ήρεμος και αναζητούσε τη λύση του προβλήματος, ενώ ο δικός τους λόγος ήταν απόλυτος και πολεμικός. Ο κ. Μάινας δεν πήρε προσωπικά την επίθεση που δέχτηκε, αλλά πολλοί άνθρωποι πήραν προσωπικά τη θέση του να μην βρίσει αυτούς που του επιτέθηκαν - θίχτηκαν. Προσωπικά, πίσω από την στάση τους βλέπω φθόνο.
Με τις φωνές, τις κραυγές και τις απόλυτες απόψεις δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα της εγκληματικότητας – ούτε και κανένα άλλο πρόβλημα. Με την ψύχραιμη στάση του κ. Μάινα, είναι πολύ πιο πιθανό να βελτιωθούν τα πράγματα.
Δεν ξέρω αν θα ήμουν τόσο γενναιόδωρος και τόσο ψύχραιμος όσο ο κ. Μάινας, αν είχα δεχτεί μια τέτοια επίθεση – από αλλοδαπούς ή Έλληνες. Αυτό που ξέρω σίγουρα, όμως, είναι πως ο κ. Μάινας είναι καλύτερος άνθρωπος από εμένα.
Καταλαβαίνω πως πολλοί άνθρωποι τρομάζουν όταν βλέπουν κάποιον να είναι καλύτερος άνθρωπος από αυτούς, αλλά δεν θα έπρεπε. Οι άνθρωποι που είναι καλύτεροι από εμάς μας βοηθάνε να γίνουμε κι εμείς καλύτεροι. Βέβαια, πρέπει να το θέλουμε.
(Πριν από πέντε χρόνια -και με μια άλλη αφορμή-, είχα γράψει ένα κείμενο με παρόμοιο θέμα: "Κακό χωριό τα λίγα σπίτια". Αν θέλετε, το διαβάζετε. Εδώ.)
Απο πιτσιρικο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου