Τρομοκρατία: (η)/(ουσιαστ.)/ μια καθημερινή μνημονιακή συνήθεια.

Πριν από λίγες ημέρες, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του ΝΟΠΕ έγιναν γι’ ακόμα μία φορά μάρτυρες του ίδιου ανθρωποκυνηγητού. Γι’ ακόμη μία φορά δυνάμεις των Μονάδων Αποκατάστασης της Τάξης και ασφαλιτών κυνήγησαν και συνέλαβαν μετανάστες μικροπωλητές των Προπυλαίων. Μάλιστα όταν οι μετανάστες κατέφυγαν στη νομική για να προστατευτούν, οι δυνάμεις της αστυνομίας συνέχισαν να παραμένουν απ’ έξω από την είσοδο της Μασσαλίας, παραβιάζοντας το άσυλο του ΕΚΠΑ. Αλλά δεν σταμάτησαν εκεί. Σε δεύτερη επάνοδο τους έξω από τον προαύλιο χώρο της σχολής, προσήχθησαν 2 φοιτήτριες της Νομικής απροκάλυπτα και αναίτια.

Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν δεν είναι πρωτόγνωρες. Η αστυνομία, προφασιζόμενη την προσπάθεια πάταξης του παραεμπορίου, κυνηγά μετανάστες στους δρόμους της πόλης, οργανώνει επιχειρήσεις σκούπα, προσπαθεί στην ουσία να «καθαρίσει» την πρωτεύουσα.  Τα παραπάνω φαινόμενα μας οδηγούν σε συμπεράσματα σχετικά με τη φύση και τους στρατηγικούς στόχους της κυβέρνησης εθνικής ενότητας ΠαΣοΚ- ΝΔ.

Για να οργανωθεί καλύτερα η νεοφιλελεύθερη επίθεση, για να μεθοδευτεί καλύτερα η κυριαρχία της λιτότητας, της πειθαρχίας (πόσο μάλιστα όταν επίκεινται εκλογές), η κυβέρνηση της εθνικής σωτηρίας δημιουργεί νέες ταυτότητες στην ελληνική κοινωνία, επιστρατεύοντας το ρατσισμό. Έχει ήδη φτιάξει την μορφή του μετανάστη- απειλή για την εθνική οικονομία. Έχει καθορίσει την απειλή του παραεμπορίου ως τη μέγιστη αιτία φθοράς των ελληνικών εισοδημάτων. Πάνω στα σώματα των ανθρώπων που έχουν εγκαταλείψει τις πατρίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον, οι (συν) κυβερνώντες έχουν βρει το σημαντικό στήριγμα της ιδεολογικής τους κυριαρχίας.

Όμως οι μετανάστες δεν είναι απειλή. Το αντίθετο, είναι το πιο σκληρά εκμεταλλεύσιμο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που εργάζονται με τις μικρότερες αποδοχές, δίχως ασφάλιση, έχοντας ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν την ξενοφοβία που οι κυρίαρχοι συστηματικά καλλιεργούν. Η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη στην περίπτωση των μεταναστριών, όπου η εκμετάλλευση συμπυκνώνεται και ενισχύεται με τις σεξιστικές πρακτικές.  Οι μετανάστριες γίνονται ο εύκολος στόχος των κυκλωμάτων πορνείας, την ίδια στιγμή που η “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη κλείνει επιδεικτικά τα μάτια. (χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του βιασμού στην Αμάρυνθο).

Την επικράτηση αύτου του κυρίαρχου ιδεολογήματος μπορούμε να την παρατηρήσουμε στην ολοένα και μεγαλύτερη δημοσκοπική αύξηση της φασίζουσας δεξίας, με πρωτοστάτη Χρυσή Αυγή. Η ενίσχυση αυτή του ιδεολογικού στίγματος της ακροδεξιάς, γίνεται ακριβώς τη στιγμή μου με τη συγκρότηση της κυβέρνησης της εθνικής ενότητας, διαμορφώνεται μία νέα εθνική αφήγηση. Είναι αυτή η αφήγηση που προσπαθεί να αποδώσει την αιτία της οικονομικής κρίσης τόσο στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, όσο και στην Ευρώπη στη μετανάστευση. Είναι αυτή η αφήγηση με την οποία το ελληνικό και το ξένο κεφάλαιο απεκδύεται των ευθυνών του, ενώ ταυτόχρονα αποκρύπτεται η κρισιακή “φύση” του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είναι τέλος η αφήγηση αυτή που συγκροτεί δύο μέτωπα, τους Έλληνες και τους ξένους, συσκοτίζοντας κάθε ταξική ανάλυση.

Όμως ο τρόπος με τον οποίοι αναπτύσσεται η δραστηριότητα της αστυνομίας έχει και άλλη μία συμβολική συνέπεια. Η κλούβα της Ιπποκράτους και η κλούβα στην Ακαδημίας δημιουργούν μία «υγειονομική ζώνη» γύρω από το κέντρο και συγκεκριμένα γύρω από το άσυλο της νομικής. Οι μηχανισμοί καταστολής αναδιαμορφώνουν το δημόσιο χώρο και μας δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πώς λειτουργεί η αρχιτεκτονική της επιτήρησης που έχει ένα ξεκάθαρο στόχο: Να αφαιρέσει από το άσυλο της νομικής τα στοιχεία εκείνα που τον κάνουν έναν επικίνδυνο για τους κυρίαρχους κοινωνικό χώρο. Είναι μία ζώνη που προσπαθεί να καταστείλει και να ελέγξει την αλληλεγγύη που δείχνουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες της νομικής προς τους μικροπωλητές. Είναι μία ζώνη που προσπαθεί να πειθαρχήσει ένα φοιτητικό σύλλογο που παίζει κομβικό ρόλο στο φοιτητικό κίνημα. Είναι μία ζώνη φτιαγμένη ακριβώς για να μετατρέψει το άσυλο των κοινωνικών αγώνων σε άσυλο της εθνικής ενότητας. Γι’ αυτό και δεν είναι σύμπτωση που το θύματα των αστυνομικών επιθέσεων είναι μετανάστες, τον κοινωνικό αγώνα των οποίων είχε στηρίξει μόλις ένα χρόνο πριν ο φοιτητικό σύλλογος της νομικής.

Η χθεσινή επίθεση της αστυνομίας έχει όμως άλλη μία πτυχή: την καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Παρά τη διαρκή συκοφάντησή του από τα Μ.Μ.Ε., την προσπάθεια για κατάργησή του από το νόμο Διαμαντοπούλου, το άσυλο υπάρχει ακόμα στις συνειδήσεις των φοιτητών ως άσυλο κοινωνικών αγώνων. Ως εκείνο ακριβώς το στοιχείο που διαφοροποιεί τον κοινωνικό χώρο του πανεπιστημίου και επιτρέπει στους φοιτητές και τις φοιτήτριες της ακαδημαϊκής κοινότητας να στηρίζουν εκείνους τους αγώνες που συμπλέουν με τα συμφέροντά τους. Η προσαγωγή, λοιπόν, των συμφοιτητριών μας είναι μια ξεκάθαρη προσπάθεια τρομοκράτησης του φοιτητικού σώματος αλλά και συνόλικα κάθε κοινωνίκης αντίστασης ωστέ να μην βρίσκεται σε κινηματίκη τροχία και ενάντια στα κυβερνητικά τους σχέδια.

Όσο, λοιπόν, και να προσπαθούν να μας πείσουν ότι το άσυλο ανήκει στον εθνικό κορμό, ότι πρέπει να καταργηθεί άμεσα ή ότι προασπίζει σε φαντασιακό επίπεδο μόνο την ‘διακίνηση ιδέων’ (πώς άραγε ανάμεσα στα ΜΑΤ), δε χρειάζεται παρά να κοιτάξουμε μόλις ένα χρόνο πριν, στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών, για να αντιληφθούμε το προφανές: Τα συμφέροντα των εργαζομένων ,των ανέργων, των φοιτητών, των μεταναστών, των γυναικών και σήμερα ταυτίζονται. Και συναντίονται στην ανατροπή της κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

 Για να γίνουν όμως οι επιδιώξεις αυτές πραγματικότητα δεν αρκούν διοικητικά συμβούλια. Απαιτείται να γίνει η άνοδος της ακροδεξιάς, οι επιθέσεις της αστυνομίας, η κυβέρνηση της εθνικής ενότητας, η συμφωνία του  P.S.I, μαζί με τα καθημερινά προβλήματα του φοιτητικού συλλόγου (ανεπάρκεια αιθουσών, έλλειψη συγγραμμάτων, νόμος Διαμαντοπούλου) κτήμα των φοιτητών/τριων. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μία γενική συνέλευση. Μόνο μέσα από μία οργανωμένη αμεσοδημοκρατική διαδικασία, μέσα από την οποία ο φοιτητικός σύλλογος της νομικής θα μπορέσει να πάρει απόφαση για όλα όσα συμβαίνουν και επηρεάζουν και τον κοινωνικό του χώρο.