Ένας νεκρός σύλλογος?
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση στο φοιτητικό μας σύλλογο πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο… Η πολυετής αυτοδυναμία της ΔΑΠ σε συνδυασμό με την φοβικότητά της απέναντι στις συλλογικές διαδικασίες έχουν οδηγήσει τον σύλλογο σε μια ημιθανή κατάσταση και έχουν καταστήσει τις συνελεύσεις γεγονός της χρονιάς με μόλις μια συνέλευση φέτος…
Από την άλλη (η μήπως από την ίδια?) η κυβερνητική Πασπ μένει μόνο σε διακηρυκτικές κορόνες συνελεύσεων χωρίς να τις επιδιώκει επί τις ουσίας καθότι γνωρίζει ότι μέσα στο αμφιθέατρο η αυταπόδεικτη σχέση της με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα φανεί σε όλο της το μεγαλείο και για αυτό το λόγο κρύβεται πίσω από την ΔΑΠ μη κάνοντας ουσιαστικά κάτι για την διεξαγωγή γεν. συνελεύσεων. Έτσι το συνδικαλιστικό τοπίο της σχολής στερείται πολιτικής και είναι γεμάτο από μπουζούκια, πάρτυ, σημειώσεις ,εκδρομές ,5χ5κλπ…
Όμως αυτό δεν είναι συνδικαλισμός, δεν είναι πολιτική, δεν απατάει στα υπαρκτά και ολοένα αυξανόμενα προβλήματα των φοιτητών οι οποίοι όμως δείχνουν ότι έχουν βαρεθεί να αποφασίζουν για αυτούς χωρίς αυτούς… Απόδειξη : η (μια και –ελπίζουμε όχι- μοναδική) φετινή Γεν. συνέλευση και η Ένταση με την οποία η φοιτητές κατακεραύνωναν ΔΑΠ και ΠΑΣΠ…
Δυστυχώς η ΠΚΣ-ΜΑΣ απουσίαζε από την συνέλευση –ήταν σε εκδήλωση του ΚΚΕ- δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πόσο απαξιώνει και αυτή τις διαδικασίες του συλλόγου….
Υπάρχει απάντηση?
Κι όμως, όπως έχουμε ξαναπεί, κάτι κινείται στον σύλλογο… Κάτι κινείται και αυτό φαίνεται από τις κουβέντες των φοιτητών μέχρι την συνέλευση … Κάτι κινείται και έχει έρθει η ώρα να αλλάξει τα πράγματα… Να σπάσει την θανατηφόρα αυτοδυναμία της Δαπ στην σχολή, να δυναμώσει τις συλλογικές διαδικασίες, να δυναμώσει την φωνή των φοιτητών.
Να σπάσει την αυτοδυναμία όχι με μια απ’ τα ίδια… Αλλά δυναμώνοντας την φωνή της αριστεράς… Της Αριστεράς εκείνης που παλεύει για δημοκρατία στο σύλλογο , που δεν λειτουργεί με όρους ανάθεσης αλλά με όρους συμμετοχής. Που παλεύει για την Ενότητα γιατί την θεωρεί αναγκαία προϋπόθεση νίκης. Που απέναντι στο Βansko και τον Καρρά θέτει ζητήματα όπως αυτά των συγγραμμάτων και του νέου νόμου Διαμαντοπούλου. Της αριστεράς που δεν είναι φοβική απέναντι στο συντονισμό και την κοινή δράση, της αριστεράς που είναι πολύχρωμη και πλουραλιστική, της αριστεράς που είναι ζωντανή…
Για να δούμε τα αστέρια πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι…
Η Αυτοδυναμία Πεθαίνει
Ο Σύλλογος Ανασταίνεται…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου